In december 2008 werd bekend gemaakt dat Bob Dylan naar Nederland zou gaan komen voor 3 concerten in de Heineken Music Hall.
Ik had wel zin om daar heen te gaan, dus Henk gebeld en hij had ook wel zin. Dus de kaarten besteld voor het concert op zaterdag 11 april 2009.
Dus was het wachten tot 11 april, na een erg gaaf concert van Ilse DeLange in de Ahoy’ zou dit het tweede concert van dit jaar worden. Plaats van handeling het altijd gezellige en die zaterdag drukke Amsterdam Zuid oost. Henk en ik hadden afgesproken om tegen een uur of drie hier weg te rijden zodat we ongeveer om 17.00 uur in Amsterdam zouden zijn. De reis ging zo voorspoedig dat we tegen 16.30 de A2 afreden richting de Amsterdam Arena. Na de auto geparkeerd te hebben in een van de parkeergarages die Amsterdam Zuid Oost rijk is liepen we rustig richting de HMH.

Daar aangekomen waren er ongeveer een 50 tal mensen die stonden te wachten voor de ingang. We besloten om eerst wat te gaan eten, ik had goede ervaringen met Grolsch Music café dus wij daar heen zat het nog dicht…dus maar weer terug richting de HMH want daar waren ook nog een x aantal eet gelegenheden. Bij de een kon je niets eten en bij de anderen duurde het wachten ons te lang, dus was er nog maar een oplossing naar de eet gelegenheid van de familie Borst of te wel de FEBO. Na wat gegeten te hebben en ons verbaasd over de plaatselijke fauna, gingen we in de rij staan.
In die rij stond ook een man en vrouw uit Australië die Bob Dylan tijdens deze Europese tour op de voet volgden. Om 18.30 uur gingen de deuren open en mochten we per blok naar binnen wat de security even daarvoor in de gauwigheid met dat mooie rode en witte lint in elkaar had gezet. De eerste groep mocht naar binnen, dat ging op standje snel, heel snel. Terwijl de mensen in de groene truien en die mooie v op de borst hadden gezegd dat men rustig naar binnen moesten wandelen. Ons blok deed dat een stuk beter, aangekomen bij de mensen met de scanners was het even wachten. Maar toen we ook die voorbij waren was het richting de zaal. Helemaal vooraan staan was geen optie meer, dus bedachten we ons om maar is op de tribune te gaan zitten. Zo gezegd zo gedaan. Tijdens het wachten ben ik nog even snel naar de merchandise stand gelopen voor een mooi T-shirts en de aankondigingsposter van de concerten in de HMH.

Tegen 20.00 uur begon de spanning te stijgen, tien minuten over acht kwam de band en Bob Dylan het podium op.
Ze begonnen met het nummer Maggie’s Farm, gevolgd door het bekendere nummer van Dylan Mr. Tambourine Man (de bekendste versie is naar mijn weten van The Birds). Daarna Man In The Long Black Coat. Ondertussen waren er een paar mensen op de trap gaan zitten waar ze na een paar minuten weer vanaf moesten om dat de security dat graag wilde. The Levee’s Gonna Break was het vierde nummer van de avond van zijn laatste cd Modern Times (2006). Daarna volgden When The Deal Goes Down, Things Have Changed, The Lonesome Death Of Hattie Carroll en Tough Mama. Toen volgde een van mijn favorieten van Dylan ook van de cd Modern Times het kippenvel bezorgende Workingman Blues #2.
Now I’m down on my luck and I’m black and blue
Gonna give you another chance
I’m all alone and I’m expecting you
To lead me off in a cheerful dance
I got a brand new suit and a brand new wife
I can live on rice and beans
Some people never worked a day in their life
Don’t know what work even means

Daarna volgende It’s Alright Ma (I’m Only Bleeding). Gevolgd door Just Like A Woman dat mooi werd meegezongen door de aanwezigen in de HMH. En dat zelfs volgens de mensen vooraan een glimlach bracht op het gezicht van Dylan. Voor dit nummer had hij nog geen woord gezegd tegen het publiek maar dat terzijde. Daarna wederom een favoriet Highway 61 Revisited, dit nummer werd gevolgd door Nettie Moore wat ook een erg mooi nummer was en is. Hierna speelde Dylan en zijn band het nummer Thunder On The Mountain:

I was thinking about Alicia Keys, couldn’t keep from crying
When she was born in Hell’s Kitchen, I was living down the line
I’m wondering where in the world Alicia Keys could be
I been looking for her even clear through Tennessee

De Alicia Keys die in dit nummer bezongen wordt is inderdaad de Alicia waar je nu aan denkt. Erg mooi nummer!
En met het erg gave Like A Rolling Stone kwam de main set tot een eind. Dylan en de band liepen aan de ene kant het podium af terwijl een gitaar roadie aan de andere kant het podium op kwam lopen om nog een gitaar te gaan stemmen. Ondertussen was de security al weer 2 keer over de trap gelopen om mensen te vertellen dat ze er af moesten ivm de brandveiligheid. Één man mocht blijven zitten, nou hij lag de helft van de tijd. Volgens mij heeft hij weinig van het concert gezien, omdat de man iets te veel bier op had. Of de naamgever van de Music Hall daar de oorzaak van was of een ander merk laat ik in het midden.

Na een korte pauze kwamen Bob Dylan en zijn band het podium weer opgewandeld voor de toegiften die werd afgetrapt met het nummer (bekend van Jimi Hendrix) All Along The Watchtower dat gevolgd werd met Spirit On The Water. Het laatste nummer van de avond was misschien wel een van de bekendste nummers ooit geschreven namelijk Blowin’ In The Wind.
Tijdens het laatste stuk van het nummer kwam Dylan achter zijn piano/keyboard/orgel van daan om vooraan het podium mondharmonica te gaan spelen. Dit was dan ook de enige keer dat hij zo dicht bij het publiek kwam. Na de laatste noten kwam de band naast Dylan staan en buigden ze een aantal keer en onder luid applaus verdwenen ze achter de gordijnen.
Omdat wij op de tribune zaten konden we snel naar de uitgang lopen, de trap af en we stonden alweer buiten. Ook de auto hadden we zo geparkeerd dat we snel weg konden.

En dat we snel waren werd duidelijk toen we op de klok keken. Om iets voor 22.00 uur was het concert afgelopen en om 22.10 uur zaten we al weer op de A2 richting Utrecht. Bij Veenendaal zagen we nog een andere grote snackbar franchise in Nederland namelijk de McDonalds aangezien we toch wel zin in wat hadden bestelden we daar wat. De lokale tuning club was ook aanwezig op de parkeerplaats met hun plastic bolides de een nog lelijker dan de ander.
Tegen twaalf uur half een, reden we Groenlo weer binnen.
Wat vond ik er van, het concert was erg mooi. Veel van mijn favorieten zijn gespeeld. Maar toch heb ik er een beetje een dubbel gevoel aan over gehouden. Alhoewel de man een legende is qua muziek is hij dat zeker niet op sociaal gebied. Hij praatte alleen maar toen hij de band voorstelde. Aan het begin geen Hello of iets in die geest en aan het eind ook geen bedankt voor het komen etc. Maar ja, als je vaker gaat dan ben je dat gewend van de man. Maar toch vond ik dit wel een minpuntje. Er wordt gezegd dat je als muziekliefhebber een keer in je leven naar Bob Dylan moet zijn geweest dus bij deze. Zoals gezegd het was een mooie show, de begeleidingsband was erg goed, maar een tweede keer, nee dat niet.
Maar vanwaar die titel van dit concertverslag?
Bob Dylan is geboren als Robert Allen Zimmerman (Hebreeuws: Shabtai Zisel ben Avraham) op 24 mei 1941 in Duluth, Minnesota, USA.

Setlist:
Maggie’s Farm/Mr Tambourine Man/Man in the Long Black Coat/The Levee’s Gonna Break/When The Deal Goes Down/Things Have Changed/The Lonesome Death Of Hattie Carroll/Tough Mama/Workingman’s Blues #2/It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)/Just Like a Woman/Highway 61 Revisited/Nettie Moore/Thunder On The Mountain/Like A Rolling Stone/All Along the Watchtower/Spirit On The Water/Blowin’ In The Wind

Band:
Bob Dylan: vocals, keyboard, guitar, harp
Tony Garnier: bass
George Recile: drums
Stu Kimball: guitars
Denny Freeman: guitars
Donnie Herron: violin, banjo, mandolin, pedal steel