Half februari belde Frank mij op of ik zin had om mee te gaan naar een concert van Bruce Springsteen & The E Street Band in Frankfurt. Het lijkt me duidelijk dat ik daar wel oren naar had. Frank’s moeder is al een lange tijd groot fan en had de man nog nooit live gezien. Dus wilde Frank haar meenemen naar een concert. En mijn moeder wilde ook wel eens zien waarom haar zoon zo idolaat van de man is. Ik naar Frank heen die februari avond en naar de site van eventim. De Duitse ticketboer zeg maar. We hadden niet zo veel keus meer, de staanplaatsen waren uitverkocht en ook de betere tribuneplaatsen. Dan maar the next best thing. Vier zitplaatsen op de bovenste ring van de Haupttribune blok 5N rij 19 stoel 3,4,5 en 6. Dus de kaarten in het digitale mandje gedaan. En op naar de betaling. Daar kwam het probleem er moest betaald worden met een creditcard. Die hadden we geen van beiden.

Dus we zagen ons 2de concert van de Working On A Dream Tour al in het spreekwoordelijke water vallen. Toen bedacht ik mijn ineens dat mijn oom wel een creditcard had, dus gebeld met de vraag of hij dat bedrag voor wilde schieten. Dat wilde hij, helemaal geweldig natuurlijk. Dus Henk nogmaals bedankt!!!!!

Toen was het nog erg lang wachten, maar het gaat zoals altijd weer sneller dan gedacht. Na een geweldig concert op Pinkpop van Bruce en de mannen. Was het dan 3 juli. We zouden rond 13.00 uur vertrekken uit het die dag bloedhete Groenlo toen we weg reden was het 32,5 graad boven nul.
Dus dat werd zweten in de auto. Maar dat zou nog mee gaan vallen, want toen we dichtbij Keulen waren werden de hemelpoorten opgezet, wat een regenbui, wat een onweer en hagelstenen zo groot als knikkers. Dus categorie best buitje. Heleboel Duitsers gingen op de vluchtstrook stil staan om te wachten tot de wolken leeg waren, maar of dat zoveel nut heeft gehad betwijfel ik.
Ongeveer halverwege de rit even de benen gestrekt bij een Rastätte. Met nog zo’n kleine 180 km voor de boeg gingen we weer op weg. Door de heuvels van de Eiffel richting Frankfurt. Rond 17.30 uur reden we langs het vliegveld van datzelfde Frankfurt en daar stonden ook al de eerste borden met Konzert die borden gevolgd kwamen we op een mooie bosweg die uitkwam op Parkplatz A.
De auto neergezet en 5 euro betaald best goedkoop als je dat vergelijkt met bv parkeren bij het Gelredome of Ahoy’. Daarna richting stadion gelopen, door de lange rit hadden we best honger gekregen. Dus eerst maar op zoek naar een hapje en een drankje. Maar voordat we dat konden gaan doen werd de aandacht getrokken door de merchandising stand van de heer B. Springsteen.
Dus wat dingen gekocht waaronder een mooi shirtje, tourboek, poster en een mooie mok.
Daarna op naar de kraam die pommes und bratworst verkocht. Onder de tonen van Born To Run, My City Of Ruins, Born In The USA en Land Of Hope And Dreams aten we ons patatje weiss (met mayonaise maar die gekke Duitsers noemden dat zo) en een fijne bratwurst op.

Daarna nog even piepie machen en toen op zoek naar de tribune waar wij zouden gaan moeten zitten. Dat werd nog een hele zoektocht om maar eens een understatement te gebruiken.
Maar na een half uur hadden we de ingang gevonden en betraden we de Commerzbank Arena. Een erg mooi stadion met een lange geschiedenis: Het Waldstadion is gelegen in Frankfurt am Main, Duitsland. Het stadion was een van de twaalf stadions tijdens het Wereldkampioenschap voetbal 2006. Er werden vier groepswedstrijden en één kwartfinale gespeeld.In het stadion is plaats voor 52.300 toeschouwers. De voetbalclub die het Waldstadion als haar thuishaven heeft is Eintracht Frankfurt. Ook worden er regelmatig American football-wedstrijden in het stadion gespeeld. In die gevallen is Frankfurt Galaxy de thuisspelende club. De officiële naam voor het stadion is sinds juli 2005 Commerzbank-Arena. Het stadion opende in 1925 haar deuren en in het zelfde jaar werd er al de finale van het Duitse voetbalkampioenschap gespeeld. Gedurende de Tweede Wereldoorlog werd het Waldstadion gebruikt voor politieke evenementen. Voor het gebruik tijdens het WK voetbal 2006 moest het stadion vrijwel geheel gerenoveerd worden. Heden ten dage is het één van Duitslands grootste stadions..

Rond 19.00 uur zaten we op onze stoelen, en begon het wachten tot dat Springsteen en de zijnen op kwamen. Na dat er een paar keer een mannetje het podium op kwam om de setlist te wisselen. Even later werd aan onze kant van het stadion Clarence Clemons binnengereden op een golf karretje die hem naar het podium bracht. Om 20.15 uur was het showtime! Als eerst kwam Nils op om zoals Gerard Ekdom het zo mooi kan zeggen “Ein Deutsche Schallplatte” te spelen. Namelijk Muss I Denn, een Duits volksliedje, die hij speelde op accordeon. Daarna ontplofte het stadion toen de rest van de band op kwam met als laatste Springsteen himself. “Wie gehtst Frankfurt” en met het bekende one, two werd Badlands ingezet. Direct gevolgd door Adam Raised A Cain. Ondertussen op de tribune waar wij zaten leek het wel of er een stoelendans in gang was gezet. Een heleboel mensen klommen over het hek heen om op de commentaarposities te gaan zitten. Hierdoor kregen wij ook beter zicht op het gene dat zich op het podium afspeelde. Daarna een favoriet van mij The Ties That Bind, met een mooie sax solo van Clarence Clemons. Deze 2 nummers heeft Springteen tijdens deze tour respectievelijk pas vier en twee keer eerder gespeeld. Na deze nummers was het tijd voor My Lucky Day van het album Working On A Dream. Op de plaat al een mooi nummer maar live nog wat gaver mede door het mooie gitaarspel van Bruce en Steve en hun mooie samenzang tijdens dit nummer.
Daarna was het tijd voor een erg gave en intense versie van Outlaw Pete. Gevolgd door een echte crowd-pleaser Hungry Heart bij dit nummer gingen de mensen in ons vak pas echt uit hun plaat klappend, swingend en zingend ging het stadion en wij dus ook door dat nummer. Dit nummer werd gevolgd door Working On A Dream waarin Springsteen weer blij was om in Frankfurt te zijn, en dat hij samen met zijn band een huis wilde bouwen in het stadion, een huis van “joy”, “love”, “faith”, “happiness” en “sexual healing”. Hij riep het publiek op om mee te doen. “We need you to bring the noise.” Iedereen begon te juichen steeds harder en harder. Daarna was het tijd voor het economische crisis drieluik. Met Seeds gevolgd door Johnny 99 dat op het eind over ging in een soort kdeng, kdeng van Guus Meeuwis. De band speelde een opstartende trein, Max sloeg steeds sneller en sneller op de drums en wij steeds harder whoohooo. Erg gaaf einde van dit nummer! Daarna was het improvisatie troef. Bruce had een bord gezien met daarop het verzoek Factory. Na wat na denken en de vraag aan gitaarroadie Kevin Buell voor een mondharmonica startte Bruce het nummer. Dit was mijn 2de Factory. De eerste had ik in 2006 gezien met de Seeger Sessions Tour. Daarna het gigantisch mooie en desolate Something In The Night.

You’re born with nothing,
and better off that way,
Soon as you’ve got something they send
someone to try and take it away,
You can ride this road ’till dawn,
without another human being in sight,
Just kids wasted on
something in the night

Daarna was het tijd voor het blokje met verzoekjes. Onder het intro van Raise Your Hand liep Springsteen langs de catwalks om verzoekjes op te halen.
Springsteen en de band begonnen met I’m Goin’ Down een van mijn favorieten van het album Born In The USA, gevolgd door Ramrod waarbij Springsteen een zwemband om deed en telkens als Steve wilde zingen duwde Springsteen hem met die zwemband weg. Hilariteit alom.
Daarna misschien wel het een na mooiste verzoek van de avond namelijk Trapped na Pinkpop had ik er al niet meer op durven hopen. Maar hij speelde hem toch, erg gaaf!! Daarna volgde nog een kraker namelijk Because The Night waarin Nils weer helemaal los ging op zijn gitaar. Na te hebben rond getold op het podium zong hij samen met Springsteen het laatste couplet van het nummer mee. Daarna was het tijd voor Waitin’ On A Sunny Day dat ook weer luidkeels werd meegezongen door de aanwezigen in de Commerzbank Arena. Springsteen liet ook twee kinderen het refrein zingen maar die kwamen bij lange na niet in de buurt van het meisje dat op Pinkpop het refrein mocht zingen. Hierna was het tijd voor The Promised Land. Daarna een tourpremiere en een rust punt in de show. Maar wat voor rust punt, het mooie Point Blank werd gespeeld. Op de plaat doet het nummer mij niet zoveel maar live was het een echt kippenvel nummer erg mooi gebracht door Springsteen en de zijnen. Daarna een nummer van de nieuwe plaat Working On A Dream namelijk Kingdom Of Days dat werd opgedragen aan Patti die er (alweer) niet bij was. Daarna was het tijd voor Lonesome Day gevolgd door The Rising. Daarna het bekende one, two en de band stortte zich in Born To Run, alle lampen gingen aan in het stadion zodat je het publiek mooi kon zien. Zo ver ik kon zien stond iedereen tijdens dit nummer duftig mee te zingen en te dansen. Daarna deed Springsteen zijn gitaar af en zwaaide samen met de band die naast hem was komen staan naar het publiek.
Normaal gesproken gaan ze dan even van het podium af maar net zoals in Landgraaf gingen Springsteen en de band meteen door. Hard Times werd gespeeld een nummer dat uit 18xx zoveel komt maar erg goed past in deze tijd met economische tegenslag. Erg mooi en rustig nummer. Maar wat na dat nummer zou komen veranderde dit erg gave concert in een concert dat met geen pen te beschrijven valt. Springsteen liet een bordje zien met daarop Jungleland, alhoewel wij dat op onze plekken moeilijk konden zien.

Toen het nummer begon met Roy op de piano ben ik maar even gaan zitten, kippenvel, trillen en tijdens de sublieme saxofoon solo van Clarence stonden de tranen mij in de ogen. Op dat moment was ik even alle mensen in het inmense stadion vergeten en had alleen nog maar oog voor The Big Man Clarence Clemons. Zoals ze dat in het engels zo mooi kunnen zeggen ‘He nailed it’. Wat een nummer nu ik dit opschrijf kan ik het nog niet geloven dat ik dit nummer live heb mogen horen. Geen woorden bestaan er om wat ik toen voelde op te schrijven……..

Met American Land kwam ik weer terug in het stadion, in dit nummer werd de band ook voorgesteld met op het eind weer de opsomming “you´ve just seen the heart-stopping, pants-dropping, hard-rocking, earth-shocking, booty-shaking, love-making, Viagra-taking, history-making, legendary”, en het hele publiek schreeuwde na de opsomming E STREET BAND.
Daarna werd Bobby Jean gespeeld, waarin het hele stadion naar Springsteen en de band zwaaide ‘Good luck, goodbye Bobby Jean’. Erg mooi. Daarna Dancing In The Dark maar zo Dark was het niet omdat de hele veld verlichting was aangezet. Na Dancing leek het erop of dit het laatste nummer zou zijn, maar niets was minder waar. Alhoewel het wel even duurde.
Springsteen had namelijk een spandoek gezien met een verzoek daarop. Hij riep een van zijn camera mannen bij zich die op het spandoek moest inzoomen toen we zagen wat daar op stond ging het stadion uit zijn dak. Een echte ‘Stadium Breaker’ namelijk Twist And Shout. In dit nummer dirigeerde Springsteen het publiek van hard zingen naar bijna fluisterend erg mooi om aan mee te doen. Ook Steve deed een duit in het zakje door te gaan dansen erg grappig om te zien. Maar na Twist And Shout was het toch echt afgelopen. Springsteen en de band bedankten het publiek en liepen van het podium af.

Wat een concert niet normaal, nog nagenietend liepen we de tribune af op weg naar de trap die ons het stadion uit zou lijden. Nog een keer kijkend naar het podium waren de roadies al druk bezig alles in te pakken. Daarna rustig naar de auto gelopen. Onderweg naar de auto stond nog een vrouw die posters verkocht van Springsteen voor 5 euro stuk die kon ik dus niet laten liggen. Twee stuks meegenomen. Daarna naar de auto voor wat te drinken want we hadden na zo’n avond wel dorst gekregen. Snel de auto in en met de radio op de zender HR3 waar veel Springsteen werd gedraaid en concertgangers in konden bellen en konden vertellen wat ze van het concert vonden.

Een Duitser vertelde dat hij het ‘Hammergeil’ vond, daar konden we ons helemaal in vinden.
Ondertussen reden we van de parkeerplaats af door het bos en direct de autobaan op niks geen file of wat dan ook dus helemaal super. Langs Frankfurt Airport reden we de duisternis in. Onderweg nog een aantal keer gestopt voor een hapje en een drankje. De terug reis verliep erg voorspoedig want tegen 3.00 uur reden we Nederland binnen via Aalten, Lichtenvoorde, Lievelde kwamen we aan in Groenlo. Frank en Wilma bedankt voor een geweldige avond en toen naar binnen, nog even nagepraat en toen naar bed.
Wat een concert elke keer als ik Springsteen & The E Street Band komt het vorige concert in de schaduw te staan van het net bezochte concert. Kijk alleen maar eens naar de setlist. Maar liefst 5 nummers van het album Darkness On The Edge Of Town. En Jungleland niet normaal met geen woord te beschrijven. Ik heb er waanzinnig van genoten, dit was het beste concert (van de 6 die ik er gezien heb)die ik van Springsteen & The E Street Band heb gezien.

Setlist:
Muss I Denn (Nils accordeon-intro)/Badlands/Adam Raised A Cain/The Ties That Bind/My Lucky Day/Outlaw Pete/Hungry Heart/Working On A Dream/Seeds /Johnny 99/Factory/Something In The Night/Raise Your Hand(instrumental)/I’m Goin’ Down/Ramrod/Trapped/Because The Night/Waitin’ On A Sunny Day/The Promised Land/Point Blank/Kingdom Of Days/Lonesome Day/The Rising/Born To Run//Hard Times/Jungleland/American Land/Bobby Jean/Dancing In The Dark/Twist And Shout

Band:
Bruce Springsteen: vocals, guitar, harmonica
Roy Bittan: keyboards, piano, accordion
Clarence Clemons: saxophone, harmonica
Charles Giordano: keyboards Hammond, accordion
Curtis King: background vocals
Nils Lofgren: guitars, background vocals
Cindy Mizelle: background vocals
Gary Tallent: bass
Soozie Tyrell: violin, guitar, background vocals
Max Weinberg: drums
Steve van Zandt: guitar, background vocals

Gezien:
Bruce Springsteen & The E Street Band
Working On A Dream Tour 2009
03-07-2009: Commerzbank Arena, Frankfurt, DE