Eind 2009 werd bekend dat Eric Clapton & Steve Winwood naar Nederland kwamen om precies te zijn op 29 mei 2010 in het Gelredome in de provincie hoofdstad van Gelderland, Arnhem.
Eric Clapton of slowhand zoals zijn bijnaam luid is een van de beste gitaristen in de wereld dus moest ik naar het concert. Om hem is live aan het werk te zien. Van Steve Winwood had ik nog nooit van gehoord maar Frank kende de man wel. Winwood en Clapton hebben samen gespeeld in de band Blind Faith in de jaren ’60. Clapton kent iedereen wel van zijn hits als Layla, Wonderfull Tonight en Forever Man. Steve Winwood kun je kennen van de hit die hij had met Gimme Some Lovin’ van de band waar hij in zat de Spencer Davis Group.

Dus genoeg redenen om naar dit concert te gaan maar ja toen was het nog 2009.
Afgelopen zaterdag (29 mei dus) was het zover. Rond 16.00 uur vertrokken we richting het Gelredome. De reis verliep erg voorspoedig en rond 17.00 uur waren we in Duiven om wat te gaan knagen bij de lokale grote gele M.

Nadat gedaan te hebben was het nog een klein stukje richting het Gelredome. De auto geparkeerd bij de Rijnhal (10,- euro is wel schandalig veel geld om je auto te kunnen parkeren maar ja)waar de parkeerofficial wilde dat ik mijn auto achter een andere auto zette. Maar de achterkant van de auto stak naar mijn mening veel te ver over de weg, waar andere auto’s nog zouden komen te rijden. Dus in de achteruit en naar een lege plek gereden.
Even later liepen we richting het stadion waarvan ik dacht dat om 18.00 uur de deuren wel op zouden gaan, niet dus. Het werd 18.30 uur. De kaarten gescand en naar binnen om een mooie plek te zoeken. Toen was het wachten tot 20.00 uur want dan zou het concert beginnen. Dit werd een paar minuten later omdat een van de mensen van het licht niet naar boven kon klimmen. Maar om iets over acht kwam de band onder leiding van Clapton en Winwood het podium op.

Het eerste nummer dat werd gespeeld was Had To Cry Today. Dit nummer werd gezongen door Steve Winwood maar je kon er op dat moment erg weinig van verstaan. Want zijn microfoon stond te zacht of zijn Hammond orgel te hard. Bij het volgende nummer was dit euvel verholpen. Na een kort ‘Thank you’ van Clapton werd er met het 2de nummer van de avond begonnen: Low Down een klassieker van JJ Cale. Daarna volgde het mooie After Midnight. Met een geweldige solo van Clapton. En ook Winwood was lekker aan het pingelen op de Hammond. Daarna volgden Presence Of The Lord, The Shape I’m In en het instrumentale Glad. Hierna volgde het geweldige We’ll Alright uit de Blind Faith tijd. Het orgineel is geschreven door Buddy Holly maar ook Santana heeft dit nummer gecoverd en dat is misschien wel de bekendste versie. Daarna was het tijd voor de blues met Tuff Luck Blues wat een geweldig nummer met wederom geweldig gitaarspel van Slowhand Clapton. Toen was het achter een volgens de beurt aan: While You See A Chance, Key To The Highway, Midland Maniac en het geweldige Crossroads.

Toen werden er 2 stoelen op het podium gezet voor een kleine akoestische set met Georgia on my Mind , Driftin’ , How Long, Layla en Can’t Find my Way Home. Misschien wel het grootste minpunt van de avond dat Layla akoestisch werd gespeeld in plaats van elektrisch. Maar je kunt niet alles hebben! Na deze set hing Clapton zijn blauwe Fender weer om zijn nek. Voor het nummer Gimme Some Lovin’ van de Spencer Davis Group waar Steve Winwood de bandleider van was. Erg gaaf gespeeld op het Hammond orgel. Maar daarna kwam wat mij betreft het hoogtepunt van de avond in de Jimmi Hendrix klassieker Voodoo Chile dat bijna een kwartier duurde met gitaarsolo’s en Hammond orgel solo’s waar de vingers bij afgelikt werden. Wat een meesterlijk nummer.

Met Cocaine kwam er een eind aan het concert het publiek werd bedankt en de band liep van het podium af maar zoals zo vaak kwamen Clapton en Winwood weer het podium op voor de toegift. In de vorm van het mooie Dear Mr. Fantasy met een mooi gitaar duel tussen beide heren. Maar hierna was het toch echt gedaan. De band ging op een rij staan en maakte paar keer een buiging waarna ze definitief van het podium afliepen. Rond half elf gingen de grote lampen weer aan in het Gelredome. Op de terug weg nog even langs de merchandise stand gegaan om nog even het tourboek en een mooi shirt te kopen. Toen we buiten kwamen regende het een beetje maar net genoeg om nat te worden. Dus snel naar de auto omdat de Pleij route was afgesloten ivm werkzaamheden moesten we de hele stad door crossen om weer op het Velperbroek circuit te komen maar eenmaal daar waren we binnen 3 kwartier in Groenlo om meteen door te gaan naar Kras en wat later naar City om nog even de 80’s en 90’s party mee te pakken.

Het was een geweldig concert, beter dan verwacht. Geweldige solo’s op verschillende instrumenten met als hoogtepunt Voodoo Chile dat nummer ging maar door en door en door. Een klein minpuntje was de interactie met het publiek, want die was er heel gering meer dan een thank you en 1 keer een thank you very much kon er niet vanaf. Maar de muziek maakte dat meer dan goed. Als Clapton en/of Winwood weer naar Nederland komen ben ik daar zeker bij. Enige irritatie puntje was dat de helft van de bezoekers tijdens het concert bij de rustige nummers ging mee klappen op de maat van de muziek. Klappen doe je maar bij het Tros Muziekfeest ofzo maar niet tijdens een mooie akoestische set.

Setlist:
Had To Cry Today/Low Down/After Midnight/Presence Of The Lord/The Shape I’m In/Glad/Well All Right/Tuff Luck Blues/While You See A Chance/Key To The Highway/Midland Maniac/Crossroads/Georgia On My Mind*/Driftin’ Blues*/How Long*/Layla*/Can’t Find My Way Home*/Gimme Some Lovin’/Voodoo Chile/Cocaine/Dear Mr. Fantasy
* akoestisch

Band:
Eric Clapton: guitar, vocals
Steve Winwood: guitar, vocals, hammond, piano
Willie Weeks: bass
Chris Stainton: keyboards
Steve Gadd: drums
Sharon White: backing vocals
Michelle John: backing vocals