Begin 2010 werd bekend dat Roger Waters een wereldtournee ging doen. Dit keer niet met het album ‘The Dark Side Of The Moon’ maar met het album ‘The Wall’ uit 1979. Op 8 april 2011 zou Waters ‘The Wall’ in het Gelredome gaan opvoeren. Later kwamen hier ook nog 9 en 11 april bij. De voorverkoop was op vrijdag 4 juni. Gelukkig had ik die dag vrij van het werk/school. Dus kreeg ik de taak van Henk & Henk om kaarten te kopen.

Dit werd nog een hele crime. Om 10.00 uur zat ik start klaar voor de computer. De rechterhand op de F5 knop en met de linkerhand mijn SNS Bank machientje die ervoor zou gaan zorgen dat ik snel de verschillende codes voor Ideal betalen in kon voeren. Om 10.00 uur had ik direct 6 kaarten in het digitale mandje maar toen wilde de website mij (en de rest van Nederland) niet doorsturen naar de betaalsite van Ideal. Na proberen, proberen, veel gevloek, SNS Bank machientjes die door de lucht vlogen was het om 11.15 uur eindelijk raak ik kon mijn bestelling met Ideal afronden en de 6 veldkaarten waren in de pocket.

Toen was het erg lang wachten (iets meer dan 10 maanden) tot vrijdag 8 april. Na een drukke toetsweek met maar liefst 2 toetsen (over druk gesproken) was het vrijdag zo ver. We hadden afgesproken dat ik zou rijden en rond 12.30 uur bij Henk en Monique zou zijn. Toen ik daaraan kwam waren Henk en Wilma al gearriveerd. Monique ging niet mee omdat ze zich niet lekker voelde. Dus was het voor de rest op naar Arnhem. De reis verliep erg voorspoedig en rond 13.30 uur waren we op de parkeerplaats bij de Rijnhal. We waren zo vroeg dat men nog niet de borden/kassa’s had neergezet, om geld te vragen (10 euro) voor het parkeren. Dat was al een fijne meevaller. Bij de Rijnhal zouden we wachten op Marianne maar er was wat onduidelijkheid ontstaan over waar de bus zou stoppen. Aan de voorkant van de Rijnhal of aan de achterkant waar wij stonden. Dus Henk & Henk liepen naar de voorkant van de Rijnhal en Wilma en ik bleven wachten bij de auto. Even later kwamen Henk & Henk en Marianne aanlopen en besloten we om richting het centrum van de provincie hoofdstad te gaan. Dit deden we met het OV dus mijn ov jaarkaart kwam goed van pas. We besloten om ergens wat te gaan eten het grappige was dat we dat bij hetzelfde tentje deden als ten tijde van mijn eerste concert van Roger Waters in 2007. Dat was dus Dino’s met het terras lekker in de zon was het uitermate goed toeven op de Korenmarkt. Na een drankje besloten we om wat te eten te bestellen. Aangezien het nog vroeg op de dag was, hadden de heren van Dino’s alleen een lunchkaart.

Maar ook hier was keuze genoeg en daarnaast wilde de ober er wel iets extra’s bij doen. Zo kregen we een mandje met stokbrood en kruidenboter en in plaats van stokbrood bij bijvoorbeeld mijn kipsaté zaten er frietjes bij. Dus uitstekende service. Tegen een uur of vier besloten we om richting het Gelredome te gaan. Er reed een pendelbus maar hier was mijn ov kaart niet geldig…dus moesten we kaartjes kopen. De man van de pendeldienst verkocht alleen maar retourtjes á 4 euro per stuk. Dus met ons vijven al gauw 20 euro. Dus kochten Henk & Henk er 3 en wij moesten snel in de bus gaan zitten. Aangekomen bij het Gelredome was het nog erg rustig, dus had ik nog tijd om even een t-shirt te gaan halen als aandenken aan de show. Weer in de rij had Henk G intussen munten en drinken gehaald. Er stond ongeveer 20 mensen voor ons te wachten in de rij bij ingang E.

In het zonnetje staand ging de tijd snel naar het moment dat de poortjes open zouden gaan. Op de site van het Gelredome stond dat dit om 17.30 uur het geval zou zijn. Het leek er in het begin ook op de beveiligers brachten alles in gereedheid. Dus iedereen in de rij begon te staan en op een gegeven moment stonden we als haringen in de spreekwoordelijke ton. Het was inmiddels 18.00 uur toen het opperhoofd van de beveiliging de go gaf. Ik wist snel door de poortjes te komen en ook in het goede vak bij de dames die de kaartjes moesten scannen. Want bij sommigen deed het apparaat het niet. Dus ik was binnen en zoals afgesproken van te voren begon ik met het zoeken naar een mooie plek. Aangezien wij als een van de eerste naar binnen mochten waren er nog mooie plekken. Ik besloot te kiezen voor een plek recht voor het podium tegen het hek van de EHBO ring. Briljante plaatsen want zo hadden we een goed overzicht op de muur die al voor een gedeelte was opgebouwd. Een paar minuten later had de rest, mij en Wilma, die ook al heel snel binnen was, gevonden. Toen was het tijd om even een pi(s)tstop te gaan maken. Daarna was het wachten en wachten en wachten. Stipt 20.00 uur zouden Waters en zijn band beginnen met het concert. Dit was niet het geval ze begonnen iets later. Maar dat was het wachten meer dan waard.

Het begon met een rustige opbouw met wat trompet muziek en toen ineens boem vuurwerk en daar kwam Waters het podium op hij werd in zijn jas gehesen en begon met het nummer ‘In The Flesh?’ op het eind van het nummer vloog er een vliegtuig door de zaal op ramkoers met de muur. Al met al een spectaculaire opening. Bij het volgende nummer ‘The Thin Ice’ werden een aantal oorlogsslachtoffers getoond op de muur van WOI tot de oorlog in Afghanistan. Daarna volgde ‘Another Brick In The Wall Part 1’, ‘The Happiest Days Of Our Lives’ met geluiden van helikopters die van achteruit de zaal naar voren kwamen. Dit gebeurt door middel van een quadrafonische geluidsinstallatie echt meesterlijk want iedereen kijkt dan naar achteren om te zien wat er gebeurt. Bij de genoemde twee nummers kreeg je een schoolplein te horen met vanuit elke hoek van het stadion een ander geluid. Tijdens ‘The Happiest Days…’ kwam er een grote pop voor de muur gelopen. Dit stelde de leraar voor. Als ik zo’n leraar had zou ik ook niet met plezier naar school zijn gegaan. Tijdens het volgende nummer speelde de leraar nog een grote rol bij ‘Another Brick In The Wall Part 2’. Misschien wel het bekendste liedje van Pink Floyd. Tijdens dit nummer begon men ook te bouwen aan de muur. Ook kwam groep 8 van de John F. Kennedy school het podium op om mee te doen. Waters doet dit in elke stad waar hij komt, erg leuk om de jeugd met deze muziek kennis te laten maken. Na dit nummer nam Waters even de tijd om ons welkom te heten en oude herinnering op te halen aan de concerten die hij met Pink Floyd gaf in Paradiso in Amsterdam en Vlissingen. Daarna vertelde hij een beetje over de geschiedenis van ‘The Wall’ en de optredens die daarop volgde. Dit vertelde hij om het nummer ‘Mother’ in te leiden. Waters speelde dit nummer samen met ‘that poor miserable fucked up little Roger from all those years ago’. Op het scherm was Waters te zien uit de periode van de eerste ‘The Wall’ tour en op het podium Waters zelf. Mooi om te zien. Ook kwam er een pop omhoog aan de linkerkant van het podium. De boze, beschermende, verstikkende moeder. Daarna volgde ‘Goodbye Blue Sky’ op de muur werden allemaal bommenwerpers geprojecteerd die stuk voor stuk hun luiken open deden om te gaan bombarderen. Er vielen alleen geen bommen uit maar symbolen zoals het logo van Shell en Mercedes-Benz maar ook de Davidsster, kruisbeelden, communistische hamers en sikkels en islamitische maansikkels. En natuurlijk het dollar teken. Toen volgde ‘Empty Spaces’ met naar mijn mening een vage projectie op het scherm van een mooie roos die wordt opgegeten door een vleesetende plant. Zo zal het er ook ongeveer uit zien als je aan de drugs bent, het was echt vage sh*t. Daarna volgden wel weer mooie projecties over een grote muur die de stad in sloot. Daarna was het weer tijd voor scheurende gitaren in ‘Young Lust’. Met onder meer een mooi hammond orgel solo van Harry Waters (jawel de zoon van). Langzaam maar zeker werd de muur dichtgebouwd er bleven nog 3 door kijkjes over. Daarna volgde ‘One Of My Turns’ en ‘Don’t Leave Me Now’. Tijdens dit nummer kwam ‘de vrouw’ naar beneden. Een combinatie van een vrouw en een sprinkhaan. Dus niet echt een combinatie waarvan je denkt wat een vrouw. Daarna volgden ‘Another Brick In The Wall Part 3’ en het instrumentale ‘Last Few Bricks’ was het tijd voor het laatste nummer van de eerste set. ‘Goodbye Cruel World’ tijdens dit nummer zag je alleen Waters nog achter de muur staan en aan het eind van het nummer werd de laatste steen in de muur gestopt.

Toen verscheen er groot op de muur intermission dus pauze. Tijdens de pauze verschenen er allemaal oorlogsslachtoffers op de muur erg indrukwekkend om te zien. Waters had voorafgaand aan de tour opgeroepen om foto’s te sturen van mensen die in de verschillende oorlogen waren overleden. Zo stond er een soldaat van mijn leeftijd uit Hengelo (ov) tussen dat was best schokkend. Maar ook kleine kinderen die het slachtoffer waren geworden van oorlogsgeweld. Dit zet je wel aan het denken!

Na de pauze startte de band ‘Hey You’ in, dit gebeurde allemaal achter de muur dus tijdens dit liedje zag je niemand anders dan alleen de muur. Bij het volgende nummer ‘Is There Anybody Out There’ werden er 2 stenen uit de muur gehaald waardoor we weer muzikanten zagen. Namelijk Dave Kilminster en Ge Smith die het eerder genoemde nummer op akoestische gitaar aan het spelen waren. Daarna volgde het mooie ‘Nobody Home’ voor dit nummer was er aan de linkerkant van de muur een stuk muur naar buiten geklapt. Ineens stond er een kleine woonkamer in de muur waar Waters het nummer zong. Na dit nummer klapte dat stukje van de muur weer dicht. Daarna volgde met ‘Vera’ en ‘Bring The Boys Back Home’ het meest emotionele stuk van de show. Al die huilende kinderen die hun vader om de nek vlogen, die net waren terug gekeerd van het front. Kippenvel!

Daarna volgde een spectaculaire versie van ‘Comfortably Numb’ met Waters die voor de muur aan het zingen was. Daarna volgde de zang van Robbie Wyckoff boven op de muur. Daarna de gitaarsolo van Dave Kilminster die eveneens bovenop de muur stond. Tijdens de solo liep Waters langs de muur op een gegeven moment ‘sloeg’ hij erop en de hele muur ontplofte in een mooi kleurenpallet echt fenomenaal gedaan. Na het gitaargeweld ging men verder met ‘The Show Must Go On’ niet te verwarren met het nummer van Queen. Tijdens dit nummer stond de complete band voor de muur in kledij die erg deed denken aan WOII. Daarna volgde ‘In The Flesh (Part 2)’ met veel vlagvertoon waarmee het echt op die fascistische bijeenkomsten ging lijken. Ook Waters had zijn lange jas en zonnebril weer op gezet die hij bij ‘In The Flesh (Part 1)’ ook op had. Op het eind van het nummer schoot Waters drie keer met een mitrailleur over het publiek. Voor ‘Run Like Hell’ vroeg Waters ‘are there any paranoids in Arnhem tonight’. Daarna dus ‘Run Like Hell’ een van de mooiste nummers van de avond met een meesterlijk gitaar riffje. Tijdens dit nummer vloog er een varken over het publiek niet zoals bij de vorige concerten een roze, nee dit was een zwart varken met slagtanden. Ook verscheen er op de Wall de beelden uit de Wikileaks dat er mensen vanuit een helikopter werden doodgeschoten. ‘Run Like Hell’ ging direct over in ‘Waiting For The Worms’ tijdens dit nummer gebruikte Waters een megafoon die op het eind zo hard ging, dat het pijn deed aan mijn oren. Op de muur verschenen de marcherende hamers. Daarna was het de beurt aan ‘Stop’ met 30 seconden het kortste nummer van de avond. Daarna werden de instrumenten van de band van het podium gehaald onder het nummer ‘The Trial’ , met wederom erg mooie animaties op de muur. Op het eind was het dan tijd voor tear down the wall wat op een gegeven moment het hele stadium zat te roepen, erg mooi om dat te zien en zelf ook aan mee te doen. Tear down the wall, tear down the wall, tear down the wall. En toen viel de muur. Erg gaaf om te zien. Daarna kwam de band weer het podium op in een dagelijkse kleding voor het laatste nummer ‘Outside The Wall’. Tijdens dit nummer speelde Waters op trompet. Het geheel met banjo’s, gitaren en een accordeon deed een beetje blue grass aan. Tijdens dit laatste nummer werd ook een karrevracht aan papier de Gelredome in geblazen. Deze rode papiertjes waren de verschillende logo’s die bij het nummer ‘Goodbye Blue Sky’ op het scherm werden getoond. Daarna werden wij bedankt door Waters en conshorten. Ook werd er door een deel van het publiek nog even het ‘ole, ole’ ingezet waardoor de vocalisten van de band nog even mee gingen zingen. Daarna was het toch echt afgelopen, Waters stelde zijn band voor en een voor een liep men van het podium af, met Waters als laatste.

Ik was en ben nog steeds verschrikkelijk onder de indruk van de show die ik heb gezien zo ook de rest van de groep. Voor deze show hebben ze het woord briljant uitgevonden. Toen was het op naar de uitgang maar we maakten eerst nog even onze muntjes op en ik wilde nog even een tourboek kopen. Nou ja even…toen naar buiten en richting de Rijnhal om tegen half twaalf richting huis te gaan. Onderweg nog even gestopt bij de McDonalds in Doetinchem, waar de lokale autoclub ook zin had om wat te gaan eten en te laten zien hoe snel hun auto wel niet kon optrekken. Tegen half één reden we Groenlo weer binnen, eerst Henk en Wilma thuis afgezet en daarna Henk en Marianne en 100 meter verderop zette ik de auto ook stil.

Dit concert is niet te vergelijken met een ander concert dat ik heb gezien. Eigenlijk was dit geen concert maar meer een rock opera. Het was een groot schouwspel van licht, geluid en fenomenale animaties. De projecties op de muur waren echt State Of The Art op elk blok kon wat worden geprojecteerd. Echt waanzinnig mooi. Mocht Waters volgend jaar weer naar Nederland komen ben ik er zeker weer bij want dit schouwspel wil ik nog wel een keer zien.

Setlist:
Outside The Wall/In The Flesh (Part 1)/The Thin Ice/Another Brick In The Wall (Part 1)/The Happiest Days Of Our Lives/Another Brick In The Wall (Part 2)/Mother/Goodbye Blue Sky/Empty Spaces/What Shall We Do Now?/Young Lust/One Of My Turns/Don’t Leave Me Now/Another Brick In The Wall (Part 3)/Last Few Bricks/Goodbye Cruel World
Hey You /Is There Anybody Out There?/Nobody Home/Vera/Bring The Boys Back Home/Comfortably Numb/The Show Must Go On/In The Flesh (Part 2)/Run Like Hell/Waiting For The Worms/Stop/The Trial/Outside The Wall

Band:
Roger Waters: vocals, bass, guitar
Robbie Wyckoff: vocals
Graham Broad: drums
Dave Kilminster: guitar
Ge Smith: guitar, bass
Snowy White: guitar
Jon Carin: keyboards
Harry Waters: hammond organ
Jon Joyce: backing vocals
Kipp Lennon: backing vocals
Mark Lennon: backing vocals
Pat Lennon: backing vocals