Begin dit jaar werd bekend gemaakt dat ‘The Gaslight Anthem’ met een nieuwe plaat zouden komen. Een paar maanden later werd ook bekend gemaakt dat er een Europese Tour kwam. Met een stop in Amsterdam. Om precies te zijn in Paradiso op 23 oktober 2012. Dus Frank een whatsapp gestuurd om te vragen of hij zin had om mee te gaan. En zoals zo vaak had Frank wel zin in een concert. Dus kaarten besteld. Het concert was overigens erg snel uitverkocht. Na een fijne stage dag bij De Twentse Zorg Centra was het dus op naar Amsterdam. Met een paar kleine files en een weg op breking in de hoofdstad reden we rond 19 uur de parkeergarage Byzantium binnen. Daarna langs het Vondelpark op naar Paradiso. Maar eerst besloten we nog even wat te eten bij ‘De Prins’, deze cafetaria is gevestigd schuin tegenover Paradiso. Dat lijkt mij dus een goudmijntje voor de uitbaters. Het was er nu ook lekker druk. De mannen achter de toonbank schreeuwden veel door de zaak: 2 kalfskroket, Patat Saté etc. etc. Na wat gegeten te hebben liepen we richting Paradiso. Kaarten gescand en toen voor de zoveelste keer een t-shirt gehaald.

Aangezien het voorprogramma als was begonnen stelde ik voor om op het balkon te gaan zitten om goed zicht te hebben op het podium. Dat was een goede keuze want er waren nog mooie plekken bijna boven het podium. Het voorprogramma werd verzorgd door Dave Hause en dat was erg goed! Een paar mooie eigen nummers en ook nog Joe Strummer’s ‘Coma Girl’. Het laatste nummer dat hij speelde ‘Resolutions’ trok mij over de spreekwoordelijke streep. Van deze man moest ik meer weten en vooral horen!

The winter’s long I know your heart’s beating in fear
So turn this record on and open up your ears
Summer’s coming baby, this could be our year

Daarna werd het podium verbouwd en was het rond half 9 tijd voor de heren, ‘The Gaslight Anthem’. Het concert begon redelijk rustig met een mooie versie van ‘Mea’ van het laatste album ‘Handwritten’ uit 2012. Daarna volgden drie nummers van het album ‘The ’59 Sound’. Met ‘Casanova, Baby!’, ‘Old White Lincoln’ en het titel nummer ‘The ’59 Sound’. Vooral bij dit nummer ontplofte Paradiso zo wat. Erg mooi om dat vanaf het balkon te zien. Na dit trio volgde er een trio van het album, dat in juli uitkwam, ‘Handwritten’. ‘45’, ‘Handwritten’ en ‘Howl’. Vooral de eerste 2 vond ik erg gaaf. Naast veel nieuw werk werd er ook oud werk gespeeld. Nou ja oud. Hun eerste album is afkomstig uit 2007 dus oud is een relatief begrip in deze. ‘Angry Johnny And The Radio’ en ‘Boomboxes and Dictionaries’ werden gespeeld van hun eerste album ‘Sink Or Swim’. Tussen deze twee nummers werd er wederom 3 nummers gespeeld van het album ‘Handwritten’. Namelijk ‘Here Comes My Man’, ‘Biloxi Parish’ en ‘Too Much Blood’. Drie erg mooie nummers. Van het eerste nummer verscheen de 23ste oktober ook een videoclip.

Daarna was het tijd voor een nummer van het album ‘American Slang’ uit 2010. Namelijk ‘The Queen Of Lower Chelsea’. Dit nummer werd gevolgd door ‘1930’ in de categorie hoe harder hoe beter. En zo dacht men er ook op de vloer over. Daarna was het tijd voor een rustmoment in de show. Met het mooie ‘Blue Jeans & White T-Shirts’. Helaas vond een deel van het publiek het nodig om tijdens dit rustige nummer lekker te gaan praten. Maar toen het laatste nummer van de hoofd set werd gespeeld was dat gepraat over en zong iedereen weer mee met ‘Great Expectations’.

I saw taillights last night in a dream about my first wife.
Everybody leaves and I’d expect as much from you.
I saw taillights last night in a dream about my old life.
Everybody leaves, and why, why wouldn’t you?

Daarna werden we bedankt door Brian Fallon en zijn mannen. En liepen ze van het podium af. Om even later weer het podium, onder luid gejuich, weer op te komen. Om nog een paar toegiften te spelen. Te beginnen met ‘Our Fathers Sons’ van een iTunes exclusiv uit 2011. Een relatief rustig nummer in vergelijking met het nummer dat hierna volgde. ‘We Came To Dance’.

Dit nummer werd gevolgd door naar mijn mening een van de mooiste nummers van het album ‘Handwritten’, ‘Blue Dahlia’.

Where’d you get them scars? How blue is your heart?
Is it sad enough to break, she said, “it’s sad enough to break.”
How long was your life?
Was it cold and strange like mine?
Are you man enough to lay here?
She said, “I’m man enough, my baby, come see about me.”
Come see about me.
Come see about me.
Come see about me.
Whenever you’re lonely…

Met ‘Film Noir’ en ‘American Slang’ waarin er weer veel geduwd werd in het midden van de zaal en de man uit het voorprogamma Dave Hause nog even mee kwam zingen. Was het tijd voor het laatste nummer van de avond ‘The Backseat’. Daarna werd iedereen weer bedankt door Fallon en zijn mannen. Wat later liepen ze van het podium af. Daarmee kwam er een eind aan het concert en mijn concertjaar 2012. Daarna snel naar de auto gelopen en rond middernacht reden we Groenlo al weer binnen.

Ik vond het een geweldig concert. Van begin tot eind was het volgas. Drie gitaren, bass en drums en meer niet. Briljant. Daarnaast is Fallon ook leuk bezig met het publiek. Hij vertelde een paar verhalen. Zo vertelde hij dat toen hij opgroeide dat er nog niet zoiets als vriendschappen bestond. ‘It wasn’t invented then’. En ook vertelde hij dat hij heeft leren scheren van de chauffeur van hun tourbus.

Dan de vergelijking van The Gaslight Anthem met Springsteen. Ja die hoor en lees je veel. Nu zijn er ook wel een aantal raakvlakken. Zoals de teksten, ze komen uit dezelfde staat, New Jersey. Maar voor de rest is ‘The Gaslight Anthem’ volledig authentiek. En hopelijk gaan we nog veel van deze heren horen in de toekomst!

Al met al een briljant concert!

Setlist Dave Hause:
Heavy Heart/Jane (The Loved Ones song)/Shine/Time Will Tell/Prague (Revive Me)/Bridge/C’mon Kid/Coma Girl/Resolutions

Band:
Dave Hause – vocals, guitar

Setlist The Gaslight Anthem:
Mae/Casanova, Baby!/Old White Lincoln/The ’59 Sound/45/Handwritten/Howl/The Patient Ferris Wheel/Angry Johnny And The Radio (w/ Bon Iver – Blood Bank snippet)/Here Comes My Man/Biloxi Parish/Too Much Blood/Boomboxes and Dictionaries/The Queen of Lower Chelsea/1930/Blue Jeans & White T-Shirts/Great Expectations//Our Fathers Sons/We Came to Dance/Blue Dahlia/Film Noir/American Slang (with Dave Hause)/The Backseat

Band:
Brian Fallon – vocals/guitar
Alex Rosamilia – guitar/backing vocals
Alex Levine – bass/backing vocals
Benny Horowitz – drums/percussion
Ian Perkins – guitar (touring member)