Terug naar begin November 2012.
Lisette vertelde mij toen hele toffe verhalen over de theatertour van Miss Montreal die ze had gezien in Almelo. Ik werd daar zo enthousiast van dat ik dat ook wel eens wilde zien. En Lisette wilde nog wel een keer. Dus besloten we om maar te gaan kijken of er nog kaarten waren voor concerten in de buurt. Al snel kozen we voor het Willem Wilmink Theater in Enschede.
Dit theaterconcert zou plaatsvinden op 23 maart 2013. Dus dat kon mooi met het oog op mijn Suriname plannen.

Rond half 5 hadden we afgesproken bij het Station in Hengelo. Zo kon ik nog even een internationaal rijbewijs ophalen bij de ANWB. Toch handig in Suriname. Toen ik de winkel uitliep kwam Lisette mij al tegemoet lopen. Samen liepen we terug naar mijn auto om daarna richting Enschede te gaan. Auto geparkeerd op het stationsplein en toen was het op naar eetcafé Atrium. De dag ervoor hadden we op school tijdens een van de lessen al gekeken waar we wilden gaan eten. En dit sprak ons wel aan.
Omdat we niet gereserveerd hadden konden we tot half 7 blijven zitten. Maar daarna moesten we toch echt wegwezen omdat ze de plekken nodig hadden. Aangezien het net 17 uur was geweest moest dat makkelijk kunnen.
Na een thee voor Lisette en een Fanta voor ondergetekende kregen we de kaart. Omdat we de dag ervoor hadden gekeken naar het menu wist ik al wat ik wilde namelijk een varkenshaasje met champignon roomsaus. Lisette koos voor de Zalm Titanic. Als dessert namen we beiden Arretjescake. Het was allemaal erg lekker. Rond half 7 waren we klaar en besloten we om maar eens te gaan kijken bij het Willem Wilmink Theater. In eerste instantie zat het theater nog dicht. Dus besloten we om nog een rondje te lopen in de ijzige oostenwind. Toen we dat rondje hadden gelopen was het theater inmiddels open. Dus snel naar binnen en opwarmen.

Na verloop van tijd werd het zoals vanzelfsprekend, drukker en drukker. Wat later liepen we de zaal in om onze plekken op te zoeken. We zaten op rij 8 dus mooi dicht bij het podium. Al snel gingen de lichten uit en kwam Sanne Hans het podium opgelopen en liep naar de harp toe die op een box stond. Ze begon met het nummer ‘Te Lief’ zoals gezegd op de harp. Tijdens het volgende nummer introduceerde ze de bassist, Kobus Groen. En samen speelden ze het nummer ‘Everything’. Het volgende nummer leidde Sanne Hans in door het nummer op te dragen aan haar zus. Vroeger, zo vertelde ze, kon ze niet met haar zus over weg. Zelfs zo erg dat ze bij haar vader gingen wonen. Nu was alles weer goed. ‘Rose’, werd gespeeld en voor dit nummer kwam ook de pianist, Peter Hendriks, aanschuiven. Het daarop volgende nummer was het de beurt aan Michi Schwiemann op gitaar en Thijs Rensink (uit Aalten) op de drums. Hiermee was de band compleet en speelden ze ‘I Am Hunter’, ‘Better When It Hurts’ en ‘In The Middle’. Daarna vertelde Hans over haar studie periode in Enschede. Op een zekere dag werd ze gebeld door een van haar docenten. Of ze een reclame in wilde zingen. Dat wilde ze wel. Dit was de Slankie reclame. Door deze reclame mocht ze door naar De Wereld Draait Door. Waar ze trots vertelde dat Miss Montreal en band was. Al had ze op dat moment helemaal geen band. Bij DWDD speelde ze haar nieuwste liedje ‘Just A Flirt’ dit ging over een vriend in Enschede. Ze noemde hem met naam en toe naam. Wat op dat moment jammer was dat ze ‘Just A Flirt’ niet in een full band versie speelde maar een minuut akoestisch zoals ze dat ook bij DWDD deed. Wat dan ook wel weer grappig was.
Daarna volgde nog ‘Here Without You’, ‘Feel’, ‘I Know I Will Be Fine This Yeart’. Voor het laatste nummer van de eerste set liep Sanne Hans door de zaal. Opzoek naar iemand die met haar wilde zingen en bier luste. Bij eerdere theaterconcerten was dit nog wel eens lastig geweest. Maar nu had ze iemand gevonden die aan beide voorwaarden voldeed. Deze mevrouw wilde wel heel graag, zo graag dat het in mijn ogen bijna irritant werd. Maar ze mocht dus mee met Sanne Hans naar het podium al waar ze een vers getapt biertje in de handen kreeg gedrukt. Dit biertje was getapt uit de piano. En aangezien Miss Montreal gesponsord wordt door Grolsch lijkt het mij duidelijk waar dat biertje van was. Daarna gingen Sanne en Marijke (zoals de vrouw heette) met een loop station aan de gang. Op het eind van het nummer was het tijd voor de pauze.

Na de pauze kwam Schwiemann het podium op om eerst instrumentaal wat te tokkelen op zijn gitaar. Nu klinkt tokkelen wat denigrerend maar zo is het niet bedoeld want deze man kan erg goed gitaar spelen. Jammer dat als hij een solo had bij bepaalde nummers dit een beetje laag in de mix stond. Maar dat terzijde.
Na het instrumentale gedeelte kwam Sanne Hans, Schwiemann vergezellen en samen speelde ze het nummer: ‘Plagen en Pesten’. Een nummer dat ze schreef voor het kinderprogramma ‘Huisje, Boompje, Beestje’. Daarna was het tijd voor wat jazz met de evergreen ‘All Of Me’. Een nummer dat ik kende van country held, Willie Nelson. Het origineel komt uit de jaren ’30 van de vorige eeuw. In dit nummer kregen alle bandleden even de tijd om hun kunsten te vertonen op hun instrument. Zodat er echt een jazz/swing sfeer ontstond. Aan het begin van het nummer werd ze alleen begeleid door de piano en had haar stem heel veel weg van die van wijlen Janis Joplin. Het volgende nummer vond ik het beste nummer van de avond. ‘Swing The Night Away’. Volgens Sanne Hans was dit nummer te hard voor een theaterconcert dus had ze er samen met haar band een ander arrangement van gemaakt. Dat vond ik een zeer geslaagd arrangement. Vooral door het gitaarspel van Michi Schwiemann waardoor het een beetje een country achtig nummer werd. Of te wel zo’n mooie auto rij plaat. Het volgende nummer was ‘So This Is Home’ dat ze samen met Bertolf schreef. Ook een schitterend nummer maar na ‘Everytime’. Kwam toch wel het moment van de avond. Zonder versterkers zong Sanne Hans helemaal solo met nummer ‘Addicted To Crying’. Het was een heel belangrijk liedje voor haar en dat bleek want tegen het eind van het nummer moest ze huilen. Zo ook een paar andere mensen in de zaal. Voorafgaand aan het nummer vertelde ze over de plotselinge dood van iemand waar zij een hele goede band mee had. Na het nummer volgde er een heel lang en heel verdiend applaus. Erg mooi dat ze zich zo kwetsbaar durfde op te stellen. Met de aankondiging van het daarop volgende liedje had ze het nog wel even moeilijk maar na een grapje van haar kant was dat over. Samen met de band speelde ze het nummer ‘Tu Tu Tu’. Leuk nummer maar nog niet op een plaat verschenen. Daarna werd er een Ierse traditional gespeeld: ‘Tell Me Ma’. Compleet met wasbord bespeeld door de drummer. En Sanne Hans op de mondharmonica. Een echte hootenanny dus. Het volgende nummer ging over het oosten van het land. En dat ze ondanks dat ze nu in Amer(rrr)sfoort woonde ze toch een ‘Meisje Uit Het Oosten’ bleef. Daarna was het tijd voor de hits met ‘Seven Friends’ en ‘Wish I Could’. Daarna werden we hartelijk bedankt voor het komen en liepen de leden van Miss Montreal van het podium af.

Om niet veel later terug te komen voor de toegift. In eerste instantie kwam alleen Sanne Hans het podium op om het nummer ‘Zij’ te gaan zingen. Maar om te beginnen met dit nummer duurde even. Nu kan ik hier wel gaan uitleggen wat er gebeurde. Maar mede door de uitvinding van YouTube zegt een filmpje meer dan duizend woorden.

Na ‘Zij’ kwam de band weer het podium op om af te sluiten met het doorbraak nummer van Miss Montreal. ‘Just A Flirt’. Na veel oe’s, ah’s en woowooohs was het dan toch echt afgelopen en werden we wederom bedankt en nog even op de foto gezet. Aangezien dit de grootste theaterzaal tot nu toe was voor Sanne Hans en haar mannen.

Zoals zo vaak na afloop van een concert nog even langs de merchandise stand. Om even een cdtje te kopen. Dit werden er uiteindelijk 2. Haar eerste album en de exclusieve theater cd. ‘The Home Recordings’. Lisette wist dat Sanne Hans ook nog bij de stand ging staan om handtekeningen te zetten en foto’s te maken. Dus dat hebben wij ook gedaan.

Daarna was het op naar huis. Dus op naar de parkeergarage aan het Stationsplein. De auto voor ons (bestuurd door een vrouw) kon eerst niet bij de automaat om daar haar parkeerkaartje in te steken zodat de poort open ging. Dus moest haar man/vriend de auto uit om het kaartje in de automaat te drukken. Dus de poort ging open maar voor mevrouw niet snel genoeg dus reed ze tegen het hek aan en beschadigde zo de hele rechterkant van haar auto. Een opmerking plaatsen was dus erg makkelijk dus barsten wij in lachen uit. Vrouwen aan het stuur… het was wel heel typisch allemaal.
Aangezien Enschede en Hengelo bijna aan elkaar liggen reden we na een paar minuten de laatste plaats al weer binnen. Lisette thuis afgezet en toen was het voor mij ook op naar huis.

Ik vond het een schitterend concert. Iets dat ik niet had verwacht van te voren. Het klopte allemaal, de show zit erg goed in elkaar en wordt door Sanne Hans ook goed aan elkaar gepraat. Voor zover dat gaat omdat ze stottert (voor de mensen die haar niet kennen). Tijdens de show viel dat erg mee en als ze er helemaal niet uitkwam vroeg ze het aan haar bassist wat ze bedoelde.

Ik ben fan!

Setlist:
Te Lief/Everything/Rose/I Am Hunter/Better When It Hurts/In The Middle/Slankie/Just a Flirt (solo)/Here Without You/Feel/I Know I Will Be Fine This Year/So Cold/(Loopstation intro with someone from the audience.)// Plagen en Pesten /All Of Me//Swing the Night Away/So This Is Home/Everytime/Addicted To Crying/Tu Tu Tu/Tell Me Ma/Het Meisje Uit Het Oosten/Seven Friends/Wish I Could///Zij/Just a Flirt (full band)

Band:
Sanne Hans: vocals, guitar, harp, harmonica
Peter Hendriks: piano
Michi Schwiemann: guitar
Kobus Groen: bass
Thijs Rensink: drums

Gezien:
S-ss-sss-Sanne
Theatertour 2012-2013
23-03-2013. Wilminktheater, Enschede,NL

Platenkast:
Miss Montreal in mijn platenkast