In juli van dit jaar (2011) kreeg ik een newsletter van Mark Knopfler met het bericht daarin dat hij samen met Bob Dylan zou gaan touren in Europa. Dus Frank gesms’t of hij zin had om mee te gaan, en zoals zo vaak had Frank daar wel zin in. Dus 3 kaarten besteld, 1 kaart was voor Frank’s moeder die als verassing voor haar ook mee ging.

Door naar 20 oktober, rond half 4 reed ik thuis weg om Frank en Wilma op te halen om daarna richting Rotterdam te gaan. Na paar keer in de file te hebben gestaan reden we rond 18.00 uur de havenstad binnen. Daarna naar de parkeerplaats waar we 11 euro (!) konden aftikken om de auto te parkeren… Het was al erg druk bij de ingang van Ahoy’. Maar aangezien wij zitplaatsen hadden hadden we geen haast en dus hoefden we ook niet in de rij te staan.

Aangezien we wel zin hadden om wat te knagen gingen we naar het naastgelegen gebouw van Ahoy’ om daar een fijne concert maaltijd te scoren. Zoals zo vaak was dat friet met kip saté. Het was een duur grapje bijna 50 euro voor 3 personen. De mevrouw achter de kassa zat niet op opletten dus gaf ze ons 5 euro extra terug…

Tegen 19.00 uur hadden we het eten op en liepen we naar de ingang, daar konden we zo doorlopen. Toen was het op naar de merchandise stand daar een mooi shirt gekocht van Dylan, het tourboek (die precies hetzelfde is als die ik al had uit 2009 dus dat is een beetje jammer) en een mooie aankondigingsposter met Dylan en Knopfler erop. Met de tekst ‘Don’t you dare miss it’.

Daarna was het opzoek naar de zitplaatsen en na wat gezoek hadden we ze gevonden. Het waren zeer goede zitplaatsen. Dichtbij het podium. Zoals zo vaak is het dan weer wachten en wachten en wachten. Dit keer viel het mee omdat het concert van Knopfler al om 19.30 uur begon.

Knopfler opende met ‘Why Aye Man’, gevolgd door ‘Cleaning My Gun’ van zijn laatste album ‘Get Lucky’ uit 2009. Daarna volgde een nieuw nummer, van zijn album dat volgend jaar uit moet gaan komen, ‘Corned Beef City’ ik vond dat een erg mooi nummer over een wegrestaurant/vrachtwagen chauffeurs. Ik ben erg benieuwd naar de uiteindelijke versie! Na het mooie en rustgevende ‘Sailing To Philadelphia’ en het bassende ‘Hill Farmer’s Blues’ volgde weer een nieuw nummer getiteld: ‘Privateering’. Daarna volgden nog ‘Song For Sonny Liston’, ‘Done With Bonaparte’ en ‘Marbletown’. Het laatste nummer vond ik iets te lang duren terwijl het volgende nummer niet lang genoeg kon duren naar mijn mening. Want ‘Speedway At Nazareth’ werd gespeeld door Knopfler en de zijnen. Een nummer over de Amerikaanse CART/IndyCar Serie, toen moest ik toch even aan Dan Wheldon denken (zie dit blog). Tijdens de nummers kwamen er nog steeds mensen binnen wandelen. Die dan ook rustig recht voor ons op de trap bleven staan om te kijken naar het concert ipv direct hun plaats op te zoeken. Maar gelukkig was daar de Rot Steward (met dank aan Koert Westerman voor de leuke woordgrap) die de mensen weer wegstuurde.

Na Speedway werden we bedankt door Knopfler en zijn band. Als toegift speelden ze nog het mooie ‘So Far Away’ bij dit nummer kwam de zaal pas echt los. Iets te los van aan het begin van het nummer leek het meer op het Tros muziekfeest op het plein met al dat klapvee dat mee gaat zitten klappen. Maar dat hield gelukkig snel op. Daarna bedankte Knopfler ons weer toen de eerste roadies al het podium op kwamen gestoven om het podium om te bouwen voor Dylan.

Tegen 21.00 uur en na een drankje was het tijd voor Bob Dylan, onder luid gejuich kwam de band incluis Dylan het podium op gelopen. Dylan opende met ‘Leopard-Skin Pill-Box Hat’ op dat moment stond hij achter zijn keyboard. Dus ik zag de bui alweer hangen dat het een zelfde concert zou gaan worden als in 2009, maar dat zou mee gaan vallen. Het volgende nummer is eigenlijk een klassieker van Johnny Cash ‘It Ain’t Me, Babe’ dat hij vaak samen met zijn vrouw June Carter Cash zong. Dylan stond bij dit nummer voor op het podium en bij het volgende nummer kreeg hij ook nog een gitaar omgehangen om lekker te soleren op ‘Things Have Changed’. Daarna ging hij weer veilig achter zijn keyboard staan om het mooie ‘Mississippi’ te spelen. Gevolgd door ‘The Levee’s Gonna Break’, ‘A Hard Rain’s A-Gonna Fall’ en ‘High Water (For Charley Patton)’. Alle nummers ging over water of hadden iets te maken met water, grappig om te zien. Wat ik minder grappig vond is dat sommige mensen gewoon weg gingen tijdens het concert. Dat begrijp ik niet helemaal want als je je een beetje inleest in Dylan en zijn tours van de laatste jaren weet je dat zijn stem niet meer zo heel geweldig is, om het zachtjes uit te drukken. Ik vond zijn stem wel beter dan in 2009.

Na ‘Blind Willie McTell’ volgden een paar van mijn favorieten: ‘Highway 61 Revisited’ met een compleet ander arrangement dan op de plaat. Toen werd misschien wel mijn favoriete Dylan nummer gespeeld door Bob en de zijnen namelijk ‘Working Man Blues #2’ een briljant mooi nummer. Daarna volgde nog ‘Thunder On The Mountain’ net als WMB#2 komt dit nummer van het album ‘Modern Times’ uit 2006. Het eerste album dat ik van Bob Dylan kocht en misschien wel een van zijn beste albums. Toen was het tijd voor Dylan om zijn band te introduceren al kon je daar weinig van maken. Daarna werden nog ‘Ballad Of A Thin Man’ en ‘All Along The Watchtower’ gespeeld. Het laatste nummer van de avond is Dylan’s beste nummer naar mijn mening namelijk ‘Like A Rolling Stone’. Tijdens dit nummer deed het publiek ook nog mee. Daarna stond Dylan even vooraan het podium en liep hij weg. Gevolgd door de rest van de band. Even dachten we nog dat hij terug zou komen maar dat was niet het geval want de grote zaallampen gingen weer aan en de roadies kwamen het podium weer op.

Dit was ook het teken om maar is richting de auto te lopen. Aangekomen bij het zebrapad voor de Ahoy’ wilde ik net over steken toen een vrouw in een Peugeotje hard optrok met als gevolg dat ze een klap van mijn hand op haar dak hoorde. Ik hoop dat ze is geschrokken want het sloeg nergens op, mij is altijd geleerd dat als er mensen op een zebrapad lopen je moet wachten en niet moet doorrijden cq optrekken. Om 23.00 uur reden we van het parkeerterrein af richting de A15 op naar de Achterhoek. Onderweg nog even een pitstop gemaakt om wat te drinken te halen. Rond 1 uur reden we de stadsgrenzen van Groenlo weer binnen. Frank en Wilma bij hun huis afgezet en toen nog 200 meter om zelf thuis te komen.

Ik vond het een mooi concert al was Knopfler wel de bovenliggende partij. Bij hem straalde meer speelplezier af en hij maakte nog een beetje contact met het publiek. Iets wat bij Dylan helemaal niet gebeurde. Wel stond hij vaak vooraan op het podium te zingen en mondharmonica te spelen ipv alleen achter zijn keyboard te blijven staan. En ook al was zijn stem niet best, toch is het gaaf om zo’n muzikale held aan het werk te zien. Maar na 2 keer dit gezien te hebben denk ik niet dat daar nog een 3de keer bij gaat komen. Dat geldt niet voor Knopfler mocht hij de komende jaren weer naar Nederland komen ben ik er zeker bij!

Setlist Mark Knopfler:
Why Aye Man/Cleaning My Gun/Corned Beef City/Sailing to Philadelphia/Hill Farmer’s Blues/Privateering/Song for Sonny Liston/Done With Bonaparte/Marbletown/Speedway at Nazareth/So Far Away

Band Mark Knopfler:
Mark Knopfler: guitar
Richard Bennett: guitars
Danny Cummings: drums
Guy Fletcher: keyboards, guitars, background vocals
John McCusker: violin, whistle
Matt Rollings: keyboards, accordion
Glenn Wore: bass

Setlist Bob Dylan:
Leopard-Skin Pill-Box Hat/It Ain’t Me, Babe/Things Have Changed/Mississippi/The Levee’s Gonna Break/A Hard Rain’s A-Gonna Fall/High Water (For Charley Patton)/Blind Willie McTell/Highway 61 Revisited/Workingman’s Blues #2/Thunder On The Mountain/Ballad Of A Thin Man/All Along The Watchtower/Like A Rolling Stone

Band Bob Dylan:
Bob Dylan – vocals, electric guitar, organ, harmonica
Stu Kimball – electric guitar, acoustic guitar
Donnie Herron – pedal steel, lap steel, electric mandolin, banjo, violin
Charlie Sexton – electric guitar
Tony Garnier – bass guitar, upright bass
George Receli – drums