Kluun, ik denk dat iedereen deze schrijver wel kent van de boeken 'Komt een vrouw bij de dokter' & 'De Weduwnaar'. Maar wat de meeste mensen niet weten is dat Kluun en ik iets delen met elkaar. Wat zou dat zijn zul je nu denken???!!! Dat zal ik je vertellen de 'tussenhaakjes', liefde voor de muziek van BRUCE SPRINGSTEEN. Kluun schrijft op zijn site best vaak columns over The Boss, een van de beste is die toch wel over het concert in 2007 en waarom hij fan van de man is.
Pakjesavond 2007 viel dit jaar niet op 5 maar op 1 december. Driekwart van Nederland heeft geen idee waar ik het nu over heb, maar de gelukzaligen van geest, het verlichte deel van de natie weet nu al waar dit verhaal heen gaat. 30.000 zielsgelukkige kinderen van 18 tot 88 kregen zaterdag hun mooiste kado van de Sint: het meest enerverende rockconcert van het jaar.
Sinterklaas was coming to town, en hoe. Hij was een dag te laat door een verkoudheidje en had een coupe alsof zijn föhn zojuist was ontploft, maar daar stonden ze dan: Bruce Springsteen and the houserocking, pants-dropping, brain-shocking, earthquaking, booty-shaking, lovemaking, sexifying, electrifying, women shrieking, grown men crying, legendary E Street band. Ik weet dat het vergeefs is, maar ik ga toch een poging wagen, om u, o ongelukkigen, te bekeren. Noem me een watje, maar als ik twee mannen samen in één microfoon zie zingen dat ze elkander ooit zwoeren dat ze bloedbroeders waren, dat ze beloofden dat ze dat nooit zouden vergeten, elkaar niet zouden verraden, nooit zouden overgeven, als ik dat Little Steven en Bruce hoor zingen en met eigen ogen zie dat er van deze onbezonnen, naïeve jongensbeloftes een half mensenleven later geen woord gelogen blijkt te zijn, dan krijg ik kippenvel. En ach, al kan de bijna zeventigjarige Clarence Clemonce eigenlijk al jaren geen saxofoonsolo’s meer spelen van meer dan drie noten: bloedbroeders zet je niet uit de band, al moeten ze hem bij de volgende tournee in een rolstoel het podium opduwen. No retreat baby, no surrender. Wat maakt concerten van Bruce Springsteen nu tot gebeurtenissen die een mens tot in het diepst van zijn ziel kunnen raken? Natuurlijk, een concert van Springsteen duurt bijna langer dan het hele leven van Kurt Cobain, maar dat is het niet. Natuurlijk, de meeste nummers zijn nog imponerender dan op de plaat, maar dat hebben meer artiesten. Natuurlijk, zijn teksten geven je het gevoel dat je in zijn leven bent gekropen, maar nee, wat een concert van Springsteen tot een sacrale dienst maakt, is iets anders. Anders dan U2 heeft Bruce amper nieuwe aanwas die de band voor het eerst live gaat zien. Anders dan Justin Timberlake komen er bij Bruce geen jonge meisjes wel eens live een nat broekje willen krijgen bij het aanschouwen van hun ster. Anders dan bij de Stones komen hier geen mensen voor de nostalgie. Nee, bij een concert van The Boss komen mensen van wie je ziet dat ze er ook in 2002, ’92, in ’88, in ’85 en soms al in 1978 bij waren en dat van elkaar weten en voelen, omdat ze alle rituelen uit kun hoofd kennen die bij een Springsteen-concert horen. Zoals die man achter me die mijn armen tijdens Badlands optilt en me vermanend ‘handjes omhoog, hè’ toespreekt. Bij een concert van The Boss opvallend veel mannen van in de veertig, vijftig, alleen, waarschijnlijk omdat niemand in hun familie of vriendenkring begrijpt wat ze toch in die Springsteen zien. Wij wel. Het is zoals Bono ooit over hem zei: They call him the Boss. But he's not the boss. He works FOR us. Ja, dit is een artiest zoals een artiest bedoeld is: mensen zich voor even intens verbonden met elkaar laten voelen, mensen voor even boven zichzelf laten uitstijgen. Uplifting, een mooier woord kan ik er niet voor bedenken. Bruce Springsteen, The E Street-band en hun publiek zijn het levende bewijs dat sommige songteksten over vriendschap en broederschap geen romantische tienerbeloftes, maar waarheid zijn en blijven, ook na dertig jaar. No retreat baby, no surrender. Op 18 juni krijgt u nog een laatste kans, in de Amsterdam Arena. En als u het dan nog niet begrijpt, dan blijft u maar dom.
En een wat recentere over de verkiezing in de US of A:
Bruce voor Obama President Obama (wat klinkt dat goed, vooruit dan: nog een keer, nog een keer, nog een keer!) president Obama kreeg tijdens zijn campagne steun van een hele batterij acteurs, tv-persoonlijkheden en artiesten. Oprah lulde de longen uit haar niet geringe lijf , P. Diddy gaf zijn bro steun, Tom Hanks, Ben Affleck, Robert de Niro, Hale Halle en Chuck Berry (geen familie) (zegt Hale), Jon Bon Jovi. Ook Bruce Springsteen sprak zich openlijk uit voor senator Obama. 'So I don't know about you, but I want my country back, I want my dream back, I want my America back. Now is the time to stand together with Barack Obama and Joe Biden and the millions of Americans that are hungry for a new day, roll up our sleeves and come on up for the rising.' Bruce trad op tijdens de Vote For Change-rally's door heel de USA. The Boss zong accoestisch nummers die toepasselijker dan ooit klonken. The Promised Land, This Land is Your Land, No Surrender en The Rising. Working on a Dream was nieuw. Hij droeg het op aan (komt-ie weeeeeer) president Obama.
Ook schrijver Leon Verdonschot (Nieuwe Revu)is fan van Bruce:
'Lang geleden vroeg de vriendin van een goede vriend wie ik de beste artiest aller tijden vond. Ik zei: Bruce Springsteen. Ze schoot in de lach. ‘Bruce Springsteen? Dat meen je niet.’ Toen deed ze na hoe Springsteen volgens haar zong (als een schorre gorilla), en ze zong Dancing in the Dark, een van de twee nummers die ze van hem kende. Het is minstens vier jaar geleden, maar ik vind het nog steeds een dom wijf.'
En waarom ik Springsteen zo goed vind heb ik al eens uitgelegt, maar ik zal het nog een keertje herhalen:
Het lukt Springsteen om een antwoord te geven op alle emoties en vragen, die ik tegenkom op elk moment in mijn leven. Hij (Bruce Springsteen) maakt die connectie met mij, of het nu live is of op een cd. Je hoort de teksten en gaat denken en ik had vooral zoiets van: “Hé dit ben ik, dit is waar ik ben, dit is waar ik voor sta. Hé, iemand daar aan de andere kant van de oceaan begrijpt dat!”
Nu stop ik met de Springsteen 'terreur'.
Aankomende week heb ik toetsweek met onder andere Rekenen, Topografie van Nederland, Nederlands Tweede taal, Geschiedenis en Levensbeschouwing. De eerste toets voor Methodisch werken is al gehaald met een nette 7,8. Zoals Springsteen (nog een keer!) al zingt in zijn nieuwste nummer:
I’m working on a dream,
Though sometimes it feels so far away
I’m working on a dream,
And I know it will be mine someday
Daar houd ik mij dan maar aan!!!