Begin februari waren de kaartjes voor het Malieveld in Den Haag in de pocket. Een paar dagen later werd bekend dat Springsteen ook naar München en Berlijn zou gaan als onderdeel van The River Tour 2016. Na even overlegd te hebben besloten Frank, Wilma en ik naar Berlijn te gaan. Maar daarvoor moesten er eerst kaartjes gekocht worden. Op 27 februari gingen de kaarten in de voor verkoop. Na een kleine 7 minuutjes waren de kaarten binnen. Op 19 juni zouden wij bij het concert in Berlijn zijn met de zogenoemde ‘front of stage’ kaarten of te wel kaarten voor het voorste vak. In eerste instantie wilden we met de auto gaan maar om nou 6 uur in de auto te zitten was ook al zo wat. Dus besloten we met de trein te gaan en er een 2 daagse trip naar Berlijn van te maken. Dus zo gezegd zo gedaan. Treinreis geboekt inclusief een overnachting in het RIU Plaza Berlin Hotel aan de Martin Lutherstraße 1. Na een fenomenaal concert in Den Haag was het vroeg op staan op 19 juni want om 9 uur zou de ICE trein van de Deutsche Bahn vertrekken vanuit Hengelo. Na een klein kwartiertje reden we de Heimat in en via Bad Bentheim reden we via Hannover en Wolfsburg naar Berlijn. De reis ging snel en na een kleine 4,5 uur reden we de hauptbahnhof van Berlijn binnen. Na even gekeken te hebben pakten we de S-bahn naar station Zoologischer Garten. Want daar dichtbij zat ons hotel. Na een stukje wandelen langs de Zoo en de Gedachtnis Kirche, kwamen we aan bij het hotel. Nadat we hadden ingecheckt naar onze kamers gegaan.

Mijn kamer had nummer 805. Dus met de lift naar de 8ste verdieping. Een schitterende kamer met een tof uitzicht op de skyline van Berlijn. Tegen half 4 liepen we de stad in opzoek naar een plek om een hapje te eten. Die vonden we al snel aan de Wittenbergplatz. Daar zit het Italiaans restaurant Nuovo Antica Roma, het eten was erg fijn daar! Lekker buiten zittend en kijken naar alles wat er gebeurde. Na het eten liepen we richting de U-Bahn om met de metro naar het Olympiastadion te gaan. Dat hadden meer mensen zich bedacht en het was dus behoorlijk druk in de metro. Na een ritje van een kleine 20 minuten kwam we aan op het station en liepen we met de meute meer naar het stadion. Een stadion met een erg grote geschiedenis. Zoals je van Duitsers kunt verwachten was alles goed en strak geregeld. Dus liepen we ook zo naar het stadionterrein. Waar de kaartjes werden gecheckt en toen door naar het stadion zelf waar de kaartjes nog een keer werden gecheckt of we wel naar binnen mochten op de plek waar we naar binnen gingen. Ook stonden er opvallend veel special forces van de Duitse polizei. Alleen maar goed. Een maal op het veld konden we helemaal doorlopen naar voren met onze Front Of Stage kaarten, waar voor de pit weer goed werd gecontroleerd of het kaartje wel bestemd was voor het voor vak. Dus Duitse grunlichkeit ten top. Daarna even een bandje gehaald en even een sanitaire stop gemaakt. Ook hier was mooi te zien hoe Duitsers zijn ze wachten allemaal netjes op elkaar bij de wc’s er stond zelfs een rij voor een wc blok. Terwijl er bij het andere toilet blok niets te doen was. Dus Nederlander als ik ben direct naar dat toiletblok gegaan. Toen ik terug kwam en de mensen in de rij zagen dat brak de rij in 2. Daarna even drinken gehaald en toen weer terug de pit in. Waar eerst nog iedereen zat maar tegen half 7 stond iedereen op en namen we onze plek in de pit in ongeveer 6 rijen tot het podium. Niet veel later kwamen onder groot gejuich de mannen van het licht het podium op. Een klein half uur later om tien minuten over zeven kwam de band met als laatste Springsteen het podium op. ‘Hello Berlin, wir haben uns vermisst’. Waarna Springsteen zijn gitaar aansloeg voor het eerste nummer van de avond ‘Adam Raised A Cain’. Omdat het vaderdag was een toepasselijk nummer om de avond mee te openen. En wat een versie scheurende gitaren en mooie solo’s van Springsteen. Daarna was het direct door met het bekende ‘one, two’ van ‘Badlands’ gevolgd door een erg leuke versie van ‘Out In The Street’. Tijdens het iets wat langere outro van ‘Sherry Darling’ zocht Little Steven de rechterkant van de uitlopers op, dichtbij ons, om iedereen daar te begroeten.

Terwijl Springsteen en Jake Clemons dit deden bij de linker uitloper. Daarna was het tijd voor een tourpremiere eentje waar ik even over na moest denken wat voor liedje dat nu ook al weer was. ‘My Lucky Day’ dus een nummer van het album ‘Working On A Dream’ uit 2009. Leuk om deze weer te horen met een fijne gitaar solo van Little Steven. ‘Wrecking Ball’ was het volgende nummer op de setlist. Aan het eind van het nummer liep Springsteen langs het publiek om verzoekjes op te halen. Springsteen begon met een verzoekje voor ‘Night’. Zo hoor ik dit nummer nooit en zo twee concerten achter elkaar. ‘It’s Hard To Be A Saint In The City’ was ook een verzoekje en eentje waar ik nog enthousiaster van werd mede door het mooie gitaarduel tussen Bruce en Steve en Max die steeds harder en sneller op zijn drums begon te slaan. Schitterende versie en een persoonlijke première. Met een blik van Springsteen naar Weinberg wist die laatste waarmee hij moest beginnen namelijk ‘Spirit In The Night’. Tijdens dit nummer maakte Springsteen samen met Clemons een rondje achter de pit en de rest van het veld langs. Springsteen riep aan het eind van het nummer een paar keer ‘fantastisch’ met een Duitse tongval. Toen hij weer terug het podium op liep zag hij nog een verzoekje voor ‘Candy’s Room’ en haalde deze op. Springsteen vond dit een mooi gemaakt verzoekje. Een soort kijk doos in ‘Candy’s Room’. ‘Now there is the room itself right there’. Springsteen liep naar een camera zodat het hele stadion het verzoekje kon zien. ‘There is me, Eddie Vedder (Pearl Jam), Dave Grohl (Foo Fighters). Led Zeppelin is there and there’s candy on the top’. ‘How much better can it get’. ‘Very hard working fans, very creative fans’. Waarna hij knikte naar Max Weinberg en deze het nummer ‘Candy’s Room’ inzette gevolgd door ‘She’s The One’ en ‘Hungry Heart’ dat Springsteen weer aankondigde met ‘a little summer song’.

Filmpjes van het concert, 11 stuks, staan in onderstaande afspeellijst:

Na ‘You Can Look (But You Better Not Touch)’ volgde ‘Death To My Hometown’ en ‘My Hometown’. Voor die laatste vond ik erg gaaf om eens live te horen. Dit nummer werd ook luid meegezongen door de mensen om ons heen. Daarna volgde een mooie lange versie van ‘The River’ waarop Springsteen op het eind lang door ging op zijn mondharmonica. Daarna volgde ‘American Skin (41 Shots)’ waarbij de link met de gebeurtenissen in Orlando en de discussie over wapens in Amerika snel te maken was. Bijzonder vond ik het meeklappen aan het begin van het nummer door een groot deel van de mensen in het stadion. Met mij vonden heel veel mensen in de pit dat ook want ze keken allemaal om, om te kijken wie er aan het klappen waren. Maar even later stopte het klappen toen Springsteen en Nils Lofgren weer lekker gingen soleren op hun gitaren. Na ‘American Skin’ volgde ‘The Promised Land’ en het vaste blokje met ‘Working On The Highway’, ‘Darlington County’ en ‘Waitin’ On A Sunny Day’. Bij dat laatste nummer mocht een jongetje meezingen. Hij had een shirt aan met de tekst ‘my 1st boss time with my dad’. Ondanks dat kon hij de tekst goed meezingen, nou ja zingen meer schreeuwen tot groot vermaak van Springsteen zelf. Aan het eind van het nummer bedankte Springsteen het jongetje nog een keer ‘you sung good!’. Waarna en dat was mij nog niet eerder opgevallen Soozie Tyrell, Charles Giordano en Jake Clemons van het podium gingen. Terwijl de rest van de band met ‘I’m On Fire’ begon. Na dit nummer liepen ze het podium weer op en deden ze weer mee met de rest van de band voor ‘Because The Night’, met wederom een tollende Nils Lofgren tijdens zijn solo. Met ‘The Rising’ en ‘Land Of Hope And Dreams’ kwam er een einde aan de eerste set. De toegiften werden geopend met een schitterende kippenvel bezorgende versie van ‘Backstreets’. Halverwege het nummer bleef Springsteen de zin herhalen: ‘untill the end, forever friends, we swore forever friends’. Zo mooi, waarna er een gejuich losbarstte en Springsteen het nummer weer oppakte. Aan het eind riep Springsteen ‘Danke Berlin!!’. Daarna werd ‘Born In The USA’ ingezet gevolgd door ‘Born To Run’ en ‘Seven Nights To Rock’ waarbij zowel Roy, Nils, Jake en Little Steven even mochten soleren. Waarna Springsteen het weer overnam door stapje voor stapje naar de microfoon te lopen en weer verder te gaan met het nummer. Met ‘Dancing In The Dark’ en ‘Tenth Avenue Freeze-Out’ was het concert aanbeland bij ‘Shout’ waarin Springsteen uitgebreid de tijd nam om de band te introduceren.

Zo riep hij bij Nils Lofgren ‘the legend, the miracle of Nils Lofgren on the guitar’. ‘The Mightiest Man in the whole damn land on the drums, the Mighty Max Weinberg’. ‘Roy, professor, eighty eight keys ain’t enough, Bittan on the piano’. ‘Mister Garry W. Tallent on the bass, he’s got a new album out!’. ‘And last but not least the inevitable the one and only king of the underground Little Steven van Zandt on the guitar’. Waarna Springsteen vroeg ‘Can I get a witness’, ‘Berlin!!’. ‘You’ve just seen the heartstoppin’, pants droppin’, earth shocking, hard rocking, booty shaking, earthquaking, love making, viagra taking, history making, legendary E Street Band!!!! Waarna ‘Shout’ weer in werd gezet. Toen ‘Shout’ was afgelopen was het tijd voor de buigingen en bedankjes en werd de band een voor een bedankt door Springsteen, voor ze de trap af liepen achter het podium. Springsteen bleef op het podium en bedankt ons nogmaals: ‘thank you, thank you, you guys we’re a fantastic, fantasties, audience’. Waarna er een schitterende akoestische versie van ‘Thunder Road’ volgde. Na een ‘gutenacht, thank you Berlin’ en ‘the E Street Band loves you’ liep Springsteen ook van het podium af. Inmiddels was het half elf geworden en kwam er een eind aan mijn Springsteen concerten dit jaar. Wat een concert weer, briljant!

Het stadion uitlopen ging vlot, waarna we buiten nog even wat dronken en ik nog even de eventposter had gehaald liepen we terug. Ons eerste plan was om een taxi te regelen maar die waren in geen velden of wegen te zien. Dus liepen we terug naar het U bahn station van het Olympiastadion. Maar daar was het druk, heel druk. Denk aan heel druk en vermenigvuldig dit met tien zo druk dus. Toen plan c de straat uit lopen naar de grote weg, maar ook hier was geen taxi te vinden. Wel een busstation en na even gewacht te hebben kwam er een bus aangereden die terug reed naar de Zoologischer Garten. Het mooie was dat het concertkaartje ook zorgde voor gratis openbaar vervoer. Toen wij bij de Zoologischer Garten waren was het bij de Gedachtnis Kirche groot feest. De hele Albanische gemeenschap in Berlijn had zich verzameld bij de kerk en de Kurfürstendamm, want ze hadden zojuist een wedstrijd gewonnen op het EK. Al snel dachten we Duitsland en dat ze door waren naar de kwart-finales. Maar dat was verre van het geval later las ik dat ze hadden gewonnen van Roemenië maar toch derde waren geworden in de poule en dit niet voldoende was voor de kwartfinales. Maar het gaf wel een leuk sfeertje. De politie had een deel van de straat afgezet zodat de Albaniërs feest konden vieren. Dat doen ze zoals we dat vaak zien op tv bij de Turken. Dus luid toeterend met hun auto’s rondjes rijden. Veel vlaggen en veel zingen. Leuk om te zien. Inmiddels was het half 1 geworden en kwamen we aan bij het hotel. Nog even tv gekeken en daarna gaan slapen. De volgende dag nog even Berlijn in geweest met de U-bahn, Alexanderplatz, nog even de lokale Saturn bezocht en cd’s gekocht daarna terug naar de Gedachtnis Kirche om daar in de buurt een hapje te eten. Dat deden we bij Eiscafé and Bistro La Fontana. Maar naast Italiaanse specialiteiten hadden ze ook pommes mit bratwurst. En dat hoort er toch wel bij als je in Duitsland bent. Daarna nog een sorbetje. Maar toen was het tijd om naar het station te gaan. We wilden met de S-bahn gaan, maar dan gingen we de aansluiting met de trein naar Hengelo niet redden. Dus liepen we naar buiten en daar stond een overvloed aan taxi’s dus met de taxi naar hauptbahnhof Berlin. Om half 3 kwam de trein en stapten we in en zo reden we van een heerlijk zonnig Berlijn met een graadje of 24 naar een bijzonder regenachtig Hengelo met net 14 graden waar we om 19 uur aan kwamen. Waarmee er een eind kwam aan twee geweldige dagen!!

Het concert was wederom fenomenaal! Of zoals de Duitsers het zeggen ‘hammergeil’. Dat kwam vooral door de plaatsen, we stonden ongeveer 5 rijen van het podium. Mooi om de interactie van Springsteen en de band van zo dichtbij te zien. Ook de setlist had weer genoeg nummers die ik graag wilde horen of zelfs nog nooit gehoord had. Het publiek in de pit was erg fijn, niemand die bier gingen halen of voor drong om een betere plek te krijgen. Het ging allemaal heel rustig en gestructureerd. Fijne mensen die Duitsers! En Berlijn zelf is een prachtige stad waar ik zeker nog een keer naar toe wil en met de trein duurt dat maar 4 uurtjes!

Wir sehen uns Berlin!
Hopelijk geldt dat ook voor Bruce Springsteen & The E Street Band!!

Gezien:
Bruce Springsteen & The E Street Band
The River Tour 2016
19-06-2016. Olympiastadion, Berlijn, DE

Band:
Bruce Springsteen – lead vocals, guitar, harmonica
Roy Bittan – piano, keyboards
Nils Lofgren – guitar, backing vocals
Steven Van Zandt – guitar, mandolin, backing vocals
Garry Tallent – bass
Max Weinberg – drums
Soozie Tyrell – violin, backing vocals, acoustic guitar
Charles Giordano – organ, accordion
Jake Clemons – saxophone

Setlist:
Adam Raised a Cain / Badlands / Out in the Street / Sherry Darling / My Lucky Day / Wrecking Ball / Night / It’s Hard to Be a Saint In The City / Spirit in the Night / Candy’s Room / She’s the One / Hungry Heart / You Can Look (But You Better Not Touch) / Death to My Hometown / My Hometown / The River / American Skin (41 Shots) / The Promised Land / Working on the Highway / Waitin’ on a Sunny Day / I’m on Fire / Because the Night / The Rising / Land of Hope And Dreams // Backstreets / Born in the USA / Born to Run / Seven Nights to Rock / Dancing in the Dark / Tenth Avenue Freeze-out / Shout / Thunder Road (solo akoestisch)