In de zomer bracht Jason Isbell het album ‘The Nashville Sound’ uit. In tegenstelling tot zijn vorige albums ‘Southeastern’ en ‘Something More Than Free’ werd de band The 400 Unit niet genoemd, wel speelden ze mee op beide albums. Bij ‘The Nashville Sound’ wordt de band wel genoemd als Jason Isbell & The 400 Unit. Na de aankondiging van het album volgde al snel het nieuws van een nieuwe tour die op 6 november 2017 Amsterdam aan zou doen. Om preciezer te zijn het altijd mooie Paradiso. Besloten om mooi op tijd naar Amsterdam te gaan om ook nog even een kijkje te kunnen nemen bij Concerto. Het walhalla voor de muziekfanaat in Nederland. Onderweg daar naar toe, zag ik iemand mij tegemoet lopen. Iemand die ik snel herkende als Jason Isbell. Die op dat moment door een winkel ruit keek. Dillema! Ga ik de man storen op zijn vrije middag in Amsterdam of laat ik hem fijn doorlopen. Normaal gesproken ben ik een groot voorstander van het tweede. Maar toch besloot ik hem aan te spreken. Dus na eventjes gepraat te hebben over het concert van die avond besloot ik mijn geluk nog wat meer te beproeven door te vragen of hij een selfie wilde maken (….) dat wilde hij, dus snel een foto gemaakt en met de woorden ‘nice meeting you, and enjoy the night’ en een ‘thank you, you to’ van mijn kant gingen we ieder onze eigen weg.

Na een poosje rond te hebben gekeken bij Concerto besloot ik om maar wat te gaan eten bij het Hard Rock Café aan het Max Euweplein volgens de kenners een van de lelijkste pleinen van Nederland. Euwe was een schaakgrootmeester en dus is er een groot schaakbord op het plein waar men kan schaken met grote stukken. Leuk om te zien, dus even gaan kijken daar toen ik wat later op keek zag ik naast mij Derry Deborja en Jimbo Hart staan. Isbell ontmoeten vond ik al bizar genoeg voor vandaag dus besloot ik net als Deborja en Hart om wat te gaan eten. Dus bij het Hard Rock Café naar binnen en in mijn beste Engels alles doorgegeven wat ik wilde. Want dat is de voertaal bij die café’s. Na een fijne hamburger met friet richting Paradiso gelopen. Waar inmiddels, het was half 7, al een groepje mensen stonden te wachten door de deur. Om 19 uur ging de deur open en mochten we naar binnen. Direct mijn plekje opgezocht die ik bij de Drive-by Truckers (Isbell heeft jaren in deze band gespeeld) in maart van dit jaar, had gevonden. Rechts van het podium op de verhoging. Perfecte plek.

Niet veel later kwam Tift Merritt het podium oplopen voor het voorprogramma. Ik kende haar nog niet maar haar muziek had wat weg van de muziek van Emmylou Harris. Ondanks wat problemen met de microfoon en een valse gitaar speelde ze een mooi voorprogramma. De zaal zat er goed in, want bij de rustige nummers was de zaal mooi stil. Dat wil nog wel eens anders zijn. Ondertussen was men het podium aan het aanpassen en werd er een korte soundcheck gedaan door de roadies. Tegen half 9 gingen de zaal lichten uit en kwamen Isbell en zijn mannen het podium op. ‘Hello folks, thank you for coming to the show tonight’. ‘I’m Jason Isbell and we are The 400 Unit and we’re from Muscle Shoals, Alabama, for the most part’. We’ll hope you all have a great time this evening’. Waarna de band begon met ‘Anxiety’ direct gevolgd door ’24 Frames’ en ‘Hope The High Road’. Gevolgd door toch wel een wat controversieel nummer in de States namelijk ‘White Man’s World’. In een interview over het album ‘The Nashville Sound’ stond Isbell even stil bij dit nummer dat hij schreef met zijn dochter in zijn achterhoofd en zei er het volgende over:

‘Thank God she’s an infant, because I don’t have to explain any of this to her”. “She’ll figure it out as she grows up, but if she was a couple of years older I would have to be like, ‘OK, honey here’s what happened today and this is why your father doesn’t really know anything about human people in this country anymore.’

Het nummer gaat verder over de rechten van vrouwen:
Momma wants to change that Nashville sound
But they’re never gonna let her

Momma is in dit nummer de vrouw van Jason Isbell, Amanda Shires Isbell. Ook onderdeel van The 400 Unit maar ze was niet aanwezig tijdens de Europese Tour. Shires is zelf ook behoorlijk bekend met haar eigen muziek. Maar het stukje mama wil de Nashville Sound veranderen heeft ook betrekking op de vrouwelijke country artiesten zoals Miranda Lambert, Margo Price, Kacey Musgraves etc. die door de radiozenders bijna niet worden gedraaid. Omdat Nashville meer geld kan verdienen aan de mannelijke pop country artiesten. Of nou ja country mag je het niet noemen wat mij betreft. Dus een mooi politiekbeladen nummer en daar hou ik van!

Terug naar het concert voor het nummer ‘Decoration Day’ dat Isbell schreef toen hij nog onderdeel was van de Drive-by Truckers. Het nummer zat vol met mooie gitaar solo’s van Isbell en Sadler Vaden. Aan het eind van de hoofdset speelde Isbell nog een Drive-by Truckers nummer die hij schreef namelijk ‘Never Gonna Change’ met wederom scheurende gitaren en een behoorlijk bezweette Chad Gamble op de drums. Tussen deze twee nummers speelde Isbell veel van zijn laatste drie albums. Tussendoor vertelde Isbell dat hij het fijn vond om in Paradiso te mogen spelen, ‘it’s a beautiful place’. ‘I like the city to, I don’t even smoke pot. ‘I can turn down the marihuana, I can’t do a damn thing about the cheese and I’m powerless against the karaoke’. Waarna Isbell vertelde dat hij samen met zijn band naar een karaoke bar was gegaan. Na ‘Different Days’ haalde Isbell herinneringen op aan de keer dat hij akoestisch een concert gaf ten tijde van het verschijnen van ‘Southeastern’. Hij wist het niet precies meer wanneer hij dat concert had gegeven. Wel wist hij nog dat hij het concert had gespeeld in Paradiso op de avond dat Michael Jackson overleed. ‘There was a danceparty going on after our show. And I was down here somewhere and I was dancing and then i started hearing whispers Michael Jackson died. And sure enough Michael Jackson had died. And they’ll play Michael Jackson music all night. ‘And we danced, and didn’t stop till we got enough’. Waarna de zaal moest lachen want ‘Don’t stop till you got Enough’ is ook een songtitel van Michael Jackson. Isbell vertelde ‘Shit that was probably six or seven years ago in this very same place’. Isbell vroeg of er vanavond ook een dance party was, maar dat was niet zo. Waarop hij antwoorde ‘I’m having a dance party here, I don’t care’.
Isbell en de band speelden aansluitend ‘Last Of My Kind’ met een minuten durend outro. Gevolgd door ‘Stockholm’, ‘Flying Over Water’ en het prachtige ‘Cover Me Up’. Daarna werd mijn lijflied gespeeld ‘If It Takes A Lifetime’. Schitterend.

I’ve been working here, Monday, it’ll be a year
And I can’t recall a day when I didn’t wanna disappear
But I keep on showing up, hell-bent on growing up
If it takes a lifetime

I’m learning how to be alone, fall asleep with the TV on
And I fight the urge to live inside my telephone
I keep my spirits high, find happiness by and by
If it takes a life time

I got too far from my raising, I forgot where I come from
And the line between right and wrong was so fine
Well I thought the highway loved me
But she beat me like a drum

My day will come, if it takes a lifetime
I don’t keep liquor here, never cared for wine or beer
And working for the county keeps me busy and clear
The nights are dry as dust, but I’m letting my eyes adjust
If it takes a lifetime

Het laatste nummer van de set was zoals gezegd ‘Never Gonna Change’. Waarna we werden bedankt en de band even het podium afliep. Waarna de band niet veel later terug kwam voor een prachtige ingetogen versie van ‘If We Were Vampires’ gevolgd door ‘Refugee’ een cover van Tom Petty & The Heartbreakers.

Petty overleed op 2 oktober. Sindsdien speelde Isbell elke avond een nummer van Tom Petty als eerbetoon. Maar met ‘Refugee’ kwam er helaas wel een eind aan een fenomenaal concert van Isbell en The 400 Unit. En met de woorden ‘We’ll see you soon’ nam de band afscheid.

Een fenomenaal concert! De beste die ik tot nu toe van Jason Isbell en zijn 400 Unit heb gezien. Hopelijk gaan er in de toekomst nog heel veel meer volgen!

Setlist:
Anxiety/24 Frames/Hope the High Road/White Man’s World/Decoration Day/Something More Than Free/Chaos and Clothes/Cumberland Gap/Tupelo/Different Days/Last of My Kind/Stockholm/Flying Over Water/Cover Me Up/If It Takes a Lifetime/Never Gonna Change//If We Were Vampires/Refugee

Band:
Jason Isbell – vocals, guitars
Sadler Vaden – guitars, background vocals
Jimbo Hart – bass, background vocals
Derry DeBorja – keyboards, accordeon, background vocals
Chad Gamble – drums

Voorprogramma:
Setlist:
Wait for Me/Stray Paper/Dusty Old Man/Small Talk Relations/Proclamation Bones/Traveling Alone/Icarus

Band:
Tift Merritt – vocals, guitar, piano
?? – pedal steel, guitar

Gezien:
Jason Isbell & The 400 Unit
The Nashville Sound Tour 2017
Voorprogramma:
06-11-2017. Paradiso, Amsterdam, NL