Na de briljante concerten tijdens The Wall Tour in 2011 en 2013 was Roger Waters even van het concertpodium verdwenen maar in 2016 was hij weer terug voor een drietal concerten in Mexico en stond hij twee dagen op het Desert Trip festival. Tijdens deze concerten speelde Waters een venijnige versie van ‘Pigs (Three Different Ones)’ van het album ‘Animals’ uit 1977. Op de schermen werden grote afbeeldingen van de toen nog presidentskandidaat Donald Trump. Trump als baby en ga zo maar door. Naast deze afbeeldingen toonde Waters ook een aantal quotes van Trump zoals ‘grab ‘em by the pussy’ en meer van dat soort quotes. Waters sloot het nummer in Mexico af met de tekst ‘Trump Eres Un Pendejo’. Deze korte tour werd niet vervolgd maar een paar maanden later kwam ineens het bericht dat Waters bezig was met een nieuwe plaat. De plaat verscheen op 2 juni van het vorige jaar. In september kondigde Waters aan dat hij weer op tour ging, eerst in Amerika, Canada en Australië/Nieuw Zeeland. Maar ook Europa in 2018. In eerste instantie voor 2 concerten in de Ziggo Dome in Amsterdam, uiteindelijk werden het er vier. Het eerste concert was 18 juni.

Een datum die in mijn lijstje met beste concerten aller tijden staat, Bruce Springsteen & The E Street Band maakten op deze dag van de Amsterdam Arena een kroeg ergens aan de New Jersey Shore, dat alles gebeurde in 2008. Tien jaar geleden alweer. Tien jaar later was het dus de beurt aan Roger Waters.

Even na acht uur ging het grote scherm aan waar een vrouw, voor mijn gevoel een vluchteling, op het strand zit te kijken naar de zee. Na een tijdje wordt de bewolking rood en komt onder tussen de band het podium opgelopen (deels een nieuwe band maar daarover later meer), waarna de lucht boven zee rood wordt en het intro van ‘Speak To Me’ gemixt met stukken uit de opening van ‘Is This The Life We Really Want?’ waarna ‘Breath (In The Air)’ volgde. Daarna een zeer fijne versie van ‘One Of These Days’ waarbij Waters en Gus Seyffert met 2 bass gitaren het nummer vorm gaven. Met ‘Time’ en ‘The Great Gig In The Sky’. Op het laatste nummer lieten Jess Wolfe en Holly Laessig horen wat ze konden. Samen namen ze de zangpartij voor hun rekening en dat was prachtig. Na ‘Welcome To The Machine’ was het tijd voor een drieluik aan nieuw werk als eerste ‘Déjà Vu’ gevolgd door ‘The Last Refugee’ en het venijnige ‘Picture That’. Deze drie nieuwe nummers pasten perfect bij de oude nummers van Pink Floyd.

Picture yourself as you lean on the port rail
Tossing away your last cigarette
Picture your finger pushing the doorbell
Picture the skull and crossbones on the doormat
Picture yourself on the streets of Laredo
Picture the Casbah, picture Japan
Picture your kid with his hand on the trigger
Picture prosthetics in Afghanistan
Picture a courthouse with no fucking laws
Picture a cathouse with no fucking whores
Picture a shithouse with no fucking drains
Picture a leader with no fucking brains
No fucking brains, no fucking brains

Daarna volgde een prachtige versie van ‘Wish You Were Here’ waarbij de zaal voluit meezong. Op de schermen werden 2 handen, hand in hand getoond maar in de loop van het nummer brokkelden die handen uiteen. Voor het volgende nummer kwamen er kinderen van een school uit Amsterdam, in oranje uniformen het podium op gelopen dus volgde het tot een nummer gesmede ‘The Happiest Days Of Our Lives’, ‘Another Brick In The Wall Part 2’ en ‘Another Brick In The Wall Part 3’. Tijdens het eerste deel van het nummer zagen de kinderen eruit als gevangenen van Guantanamo Bay, met het al eerder genoemde oranje uniform en een zwarte zak over hun hoofd. Halverwege Part 2 gingen de zwarte zakken af en net voor de gitaarsolo gingen ook de oranje overalls uit en hadden de kinderen een t-shirt aan met Resist. Toen het nummer afgelopen was vertelde Waters dat de kinderen uit Amsterdam kwamen en daarna vertelde hij dat ze even gingen pauzeren voor 20 minuten om daarna terug te komen voor de tweede set.

In de pauze werden er allerlei quotes geprojecteerd rondom het thema ‘resist’ zoals ‘Resist Mark Zuckerberg’. Na nog een aantal quotes kwam er tegen het eind van de break groot ‘Dogs’ op het scherm te staan. Daarna ging er een alarm af en kwamen er 4 dozen in het midden van de zaal met veel kabaal naar beneden. De dozen zorgden ervoor dat er een aantal grote schermen naar beneden kwamen. Daarna kwam de band weer op en werd gestart met ‘Dogs’ gevolgd door ‘Pigs’. Twee nummers van het album ‘Animals’ uit 1977. Maar jammer genoeg nog net zo actueel als toen. Op de schermen die nu in het midden van de zaal hingen werd de Battersea Power Station geprojecteerd. Inclusief klein vliegend varkentje zoals op de album hoes. ‘Dogs’ gaat over de graaiers, de bankiers die een paar jaar geleden de economische crisis hebben veroorzaakt. Daarna volgde ‘Pigs’ waarbij het leidend voorwerp, net als in 2016, Donald Trump was.

Hey you, Whitehouse
Ha ha charade you are
You house proud town mouse
Ha ha charade you are
You’re trying to keep our feelings off the street
You’re nearly a real treat
All tight lips and cold feet
And do you feel abused?
You gotta stem the evil tide
And keep it all on the inside

Trump werd op verschillende manier afgebeeld door Waters, op alle schermen in de zaal werden tegen het eind van het nummer allerlei quotes van Trump geprojecteerd met als uitsmijter aan het eind van het nummer ‘Trump is een varken’. Daarna was het de beurt aan ‘Money’ waarbij wederom Trump werd getoond maar ook andere heren en dames zoals Theresa May, Poetin, Erdogan, Kim Jung Un, Berlusconi en ook Geert Wilders. Na dit meer dan een half uur durende drieluik en wat mij betreft, het absolute hoogtepunt van dit concert, was het tijd voor een prachtige versie van Us & Them. Waarbij net als tijdens ‘Money’, oude bekende Ian Ritchie mee kwam spelen op de saxofoon. Met ‘Smell The Roses’ en het mooie ‘Brain Damage’ was het tijd voor ‘Eclipse’. Waarbij de prisma van de ‘Darkside Of The Moon’ via lichtstralen werd gevormd wat er echt prachtig uitzag.

Na een korte break waarin Waters zijn band voorstelde vertelde hij dat hij nog 3 of 4 nummers ging spelen. De band trapte af met een van de mooiste nummers op ‘Is This The Life We Really Want?’ namelijk ‘Wait For Here’ een prachtige ballad, gevolgd door ‘Oceans Apart’ en ‘Part Of Me Died’.
De afsluiter van de avond was weggelegd voor het schitterende ‘Comfortably Numb’. Tijdens het nummer kwamen de handen die tijdens ‘Wish You Were Here’ nog uit elkaar vielen, weer tot elkaar. Een mooie boodschap voor hoe het eigenlijk zou moeten zijn in de wereld. Niet tegen elkaar maar met elkaar. Niet Us & Them maar Us + Them. Tijdens de prachtige solo van Dave Kilminster werden er allemaal roze papiertjes de zaal ingeblazen met daarop de tekst ‘Resist’. Aan het eind van het nummer werd op het scherm weer het strand getoond met de vrouw maar nu was ze herenigt met haar kind.

Een pracht show, nu al het concert van het jaar wat mij betreft. Net als de concerten van ‘The Wall’ was dit wederom een visueel spektakel, eigenlijk is een keer niet voldoende omdat er op en rondom het podium op de schermen zoveel gebeurt dat je niet alles ziet. Roger Waters inmiddels 74 jaar weet wederom een spectaculaire show neer te zetten, een concert met een politieke boodschap die je aan het denken zet. Prachtig en al eerder gezegd concert van het jaar!

Roger Waters heeft in interviews aangegeven dat dit hoogstwaarschijnlijk zijn laatste tour zou zijn. Hopelijk komt hij nog een keer weer langs met deze tour maar mocht dat niet zo zijn dan is dit concert een waardige afsluiting van een van mijn muzikale helden, Roger Waters.

Gezien:
Roger Waters
Us + Them Tour 2018
18-06-2018. Ziggo Dome, Amsterdam, NL

Setlist:
Speak to Me/Breathe (In The Air)/One of These Days/Time/Breathe (Reprise)/The Great Gig in the Sky/Welcome to the Machine/Déjà Vu/The Last Refugee/Picture That/Wish You Were Here/The Happiest Days of Our Lives/Another Brick in the Wall Part 2/Another Brick in the Wall Part 3//Dogs/Pigs (Three Different Ones)/Money/Us and Them//Smell the Roses/Brain Damage/Eclipse///Wait for Her/Oceans Apart/Part of Me Died///Comfortably Numb

Band:
Roger Waters – bass, lead vocals, guitars
Dave Kilminster – guitars, bass, talk box, backing vocals
Gus Seyffert – guitars, bass, keyboards, backing vocals
Jonathan Wilson – guitars, keyboards, lead and backing vocals
Drew Erickson – piano, keyboards, Hammond organ
Bo Koster – piano, keyboards, Hammond organ
Jon Carin – piano, keyboards, programming, lap steel guitar, guitars, lead and backing vocals
Ian Ritchie – saxophone, additional bass
Joey Waronker – drums, percussion
Jess Wolfe – lead and backing vocals, percussion
Holly Laessig – lead and backing vocals, percussion