Paul McCartney, The Beatles ik had er eerlijk gezegd niet zo veel mee. De echte hits kende ik wel maar vond het toch wat te zoetsappig. Nee ik was meer een Rolling Stones liefhebber. Dat gegeven werd nog eens versterkt door het concert van de Stones vorig jaar 8 juni op Pinkpop. Als ik in de jaren 60/70 jong was geweest dan was ik voor de Stones. Maar na een magistraal concert van Sir Paul McCartney moet ik die stellige mening toch wat bijstellen. Hoe dat komt lees je verderop in dit concertverslag. Begin maart van dit jaar werd bekend gemaakt dat Paul McCartney met zijn ‘Out There Tour 2015’ ook Nederland aan zou doen. Plaats van handeling de Ziggo Dome. Dus een smsje gestuurd naar Henk (Beatle fan) of hij mee wilde. Al snel kwam er bericht terug dat hij wel wilde en zijn oudere broer Bennie wilde ook graag mee. Op vrijdag 13 maart gingen de kaarten in de verkoop dus om 10 uur druk op de F5 toets van mijn toetsenbord aan het drukken om de bestelpagina te vernieuwen. Om 1 minuut over 10 was ik de kaarten al aan het bestellen en 2 minuten later kreeg ik de bevestigingsmail al binnen. Dus supersnel geregeld, helemaal omdat het daarna snel uitverkocht raakte.

Na een kleine drie maanden wachten was het dan zover rond 14 uur hadden we afgesproken om richting Amsterdam te gaan. Rond een uur of vier kwamen we aan in de hoofdstad. De auto geparkeerd op bijna dezelfde plek als de dag ervoor en toen richting de Ziggo Dome gelopen. Waar op dat moment al een aardige wachtrij stond. Maar om zo lang in de rij te wachten hadden wij niet zo’n zin in. Dus gingen we eerst een terrasje pakken. Bij een van de drink en eet etablissementen rondom de Amsterdam Arena. Na wat gedronken te hebben hadden we alle drie wel zin om een hapje te gaan eten. In eerste instantie wilden we dit doen bij het restaurant boven de Ziggo Dome maar dat was ons te duur, 30 euro voor een bord spaghetti. Dus liepen we weer terug naar het restaurant waar we even daarvoor nog wat hadden gedronken. Daar hebben we goed gegeten voor een fijn prijsje. Toen het op was weer richting de Ziggo gelopen inmiddels was de rij al een heel stuk langer geworden en sloten we aan.
Rond 18 uur kwam er wat beweging in de rij waardoor we wat door konden lopen. Toen om half zeven de deuren open gingen liep de rij goed door. Toen de kaarten gescand waren op snel wandel tempo naar de zaal gelopen. Eerst een plek zeker stellen om daarna muntjes te halen voor het drinken. Dat gedaan hebbende zo’n 15 meter van het podium. Ging ik even munten halen en een bezoekje brengen aan de merchandise stand. Met een shirtje en een 8 tal muntjes liep ik de zaal weer in. Het was een stuk drukker geworden dus moest ik even zoeken naar Henk en Bennie. Henk ging toen weg om wat drinken te halen. Daarna was het wachten maar dat wachten werd goed verzorgd, door een DJ die wat Beatles hits aan elkaar draaide, waardoor iedereen al helemaal in de stemming kwam. Rond 20 uur begon er op de schermen een video/foto montage van McCartney’s leven tot op een gegeven moment zijn kenmerkende bass gitaar tevoorschijn kwam op de schermen. Niet veel later kwam de band onder leiding van McCartney het podium op gelopen en begon te zwaaien. Daarna richtte hij zijn blik op drummer Abe Laboriel Jr. en telde samen met hem af voor het eerste nummer van de avond ‘Eight Days A Week’. Deze Beatles klassieker werd opgevolgd door recent eigen werk met ‘Save Us’ van zijn laatste album ‘New’ uit 2013. Met ‘hello Mokum’ en ‘we’re gonna have a party here tonight in Amsterdam’ en met een one two, three four, werd het volgende nummer ‘Another Girl’ ingezet, gevolgd door ‘Listen To What The Man Said’ een nummer uit McCartney’s ‘Wings’, periode. Toen een ‘premier for Mokum’, waarop keyboard speler Paul Wickens een naar Kraftwerk neigend melodietje ging spelen voor ‘Temporary Secretary’. Hierna trok McCartney zijn jasje uit met de woorden ‘this is the only wardrobe change this evening’. Waarna McCartney en band begonnen met ‘Let Me Roll It’. Voor dit nummer had McCartney zijn bass gitaar af gedaan en een gitaar gepakt. Na ‘Let Me Roll It’ jamde de band nog een stukje door. Ik zelf had geen idee wat voor nummer dit was totdat Henk vertelde dat dit Jimmy Hendrix’, ‘Foxy Lady’ was.
Na dat McCartney het wisselen van de gitaren had uitgelegd: ‘if you wonder why we’re changing guitars all the time is because we got ‘em and we’re showing off’. Werd ‘Paperback Writer’ gespeeld. McCartney ging na dit nummer achter de piano zitten en zei in fonetisch Nederlands dat hij het volgende nummer voor zijn vrouw Nancy had geschreven: ‘My Valentine’. Op de schermen werden Natalie Portman en Johnny Depp getoond die het nummer van bijpassen gebarentaal voor zagen. Daarna een nummer voor de fans van ‘Wings’ met ‘Nineteen Hundred And Eighty-Five’ gevolgd door een Beatles klassieker ‘The Long And Winding Road’. Gevolgd door een van de hoogtepunten van de avond naar mijn mening ‘Maybe I’m Amazed’. Wat niet altijd helemaal zuiver was maar de intensiteit droop er van af, schitterend! Na dit vierluik op de piano kreeg McCartney weer een gitaar omgehangen voor het nummer ‘I’ve Just Seen A Face’. Na dit nummer vroeg McCartney aan het publiek hoeveel mensen er daadwerkelijk uit Amsterdam kwamen. Daar kwam wat gejuich en geklap op als antwoord van het publiek. Daarna vroeg McCartney hoeveel mensen er dan uit Holland kwamen maar niet uit Amsterdam. Het gejuich werd al iets luider maar bij de vraag wie er niet uit Holland kwam barstte er een nog luider gejuich uit. ‘We’ll welcome on behave of the touristboard’. Waarna ‘We Can Work It Out’ werd ingezet. Gevolgd door ‘Another Day’ en het meest recente McCartney nummer het voor een videospelletje geschreven nummer ‘Hope For The Future’. Daarna nam hij alle bordjes en spandoeken door die het publiek op hield. Een van de bordjes stond de vraag of McCartney op hun bruiloft wilde spelen. En met een ‘give me your number’ begon de band aan het nummer ‘And I Love Her’. Daarna stapte McCartney op het voorste podium voor ‘Blackbird’. Dat voorste podium ging tijdens het nummer de hoogte in. Na ‘Blackbird’ gebeurde er iets moois, McCartney wilde het volgende nummer al introduceren ‘speciaal voor mijn vriend John’ wederom in fonetisch Nederlands, toen een deel van het publiek de John Lennon klassieker ‘Give Peace A Chance’ begon te zingen waar McCartney weer heel mooi op inhaakte door mee te spelen op dit spontaan ingezette nummer. Toen ging McCartney verder waar hij was gebleven, hij schreef dit nummer toen Lennon overleed ‘Here Today’. Tijdens dit nummer zakte het podium weer en stond er een fel gekleurde piano op het podium. ‘We’re gonna lift the mood now’ gevolgd door twee nummers van het meest recente album ‘New’ te beginnen met het titelnummer ‘New’ en ‘Queenie Eye’. Direct ging de band verder met ‘Lady Madonna’. Toen pakte McCartney weer zijn gitaar en met de woorden ‘this is for the kids’ werd ‘All Together Now’ gespeeld. Het volgende nummer ‘Lovely Rita’ dat werd gespeeld is van het album ‘Sgt. Peppers’, het album waar Brian Wilson van The Beach Boys een zenuwinzinking van kreeg. Dit nummer werd gevolgd door ‘Eleanor Rigby’. Waarbij drummer Laboriel en gitarist Rusty Anderson hun vocale kwaliteiten lieten horen. Na dit nummer hing McCartney zijn bass weer om voor ‘Being For The Benifit Of Mr. Kite!’. Daarna pakte McCartney een ukele voor een eerbetoon aan George Harrison en begon met het spelen van ‘Something’. Halverwege het nummer knalde de band er vol in en legde McCartney zijn ukele aan de kant voor een gewone akoestische gitaar. Op de schermen waren tijdens het nummer mooie foto’s te zien van Harrison met en zonder McCartney.

Na dit geweldige nummer kreeg McCartney zijn kenmerkende bass gitaar weer omgehangen voor het nummer ‘Ob-La-Di, Ob-La-da’. Halverwege het nummer was het de beurt aan ons om het refrein te zingen. Daarna volgde een aan een schakeling van briljante nummers startend met ‘Band On The Run’, gevolgd door ‘Back In The U.S.S.R. dat mij een beetje deed denken aan de Beach Boys voornamelijk door de koortjes. Daarna ging McCartney weer achter de piano zitten en haalde een anekdote aan over zijn bezoek aan Rusland en zijn ontmoeting met Poetin ‘when he was nice’. Daarna werd ‘Let It Be’ gespeeld gevolgd door een schitterende versie van ‘Live And Let Die’. Met vlammenwerpers, vuurwerk, harde knallen en scheurende gitaren. En op het laatste een hele hard knal waar menig een van schrok. Na die knal gaf McCartney aan dat hij last van zijn oren had maar nog wel één nummer wilde spelen’. Hij ging weer achter de fel gekleurde piano zitten voor ‘Hey Jude’. Schitterend de complete samenzang van de hele Ziggo Dome tijdens dit nummer.

Na dit nummer boog de band een paar keer en liepen ze van het podium af. Ondertussen ging het publiek verder met het zingen van ‘Hey Jude’. Niet veel later kwamen McCartney en zijn mannen weer het podium op McCartney had een grote Nederlandse vlag in zijn. McCartney liep een rondje over het podium, gaf de vlag weer af, pakte zijn bass gitaar en begon met het eerste nummer van de toegiften ‘Can’t Buy Me Love’. Gevolgd door ‘Hi, Hi, Hi’. Na dit nummer werden er een aantal mensen het podium opgehaald. Als eerste twee mensen uit Georgië een vroegere deelstaat van de Sovjet Unie. Ze hadden een groot spandoek bij zich met de vraag of McCartney ook een keer in Georgië op wilde treden. Na deze mensen kwam er een meisje uit Japan (!) en een jongen uit Noorwegen. Richard zo luidde zijn naam, wilde zijn meisje uit Japan ten huwelijk vragen. Waarop McCartney vroeg ‘are you sure about this?’. ‘Yes’. ‘Alright get down on your knees’. Waarna het meisje ten huwelijk werd gevraagd en met een ‘yes of course’ was het aanzoek bezegeld. Na een paar yeah, yeah, yeah’s die wij als publiek mee deden werd ‘I Saw Here Standing There’ gespeeld. In de Achterhoek misschien wel beter bekend als ‘Brommers Kieken’ van Jovink & The Voederbietels (inderdaad een woordspeling). Dit nummer betekende wel helaas het einde van de eerste serie toegiften. Na een paar buigingen liepen McCartney en zijn mannen het podium weer af. Maar niet veel later kwam McCartney terug met alleen zijn akoestische gitaar voor het nummer ‘Yesterday’. Na dit rustpuntje was het volgas tijdens ‘Helter Skelter’. Met scheurende gitaren, een ronkende bass en een bijna kapot geslagen drumstel als eindresultaat. ‘het is noe tijd om toe gaan’, ‘we got to go home’. McCartney was weer achter zijn piano gaan staan en wilde graag een groot applaus voor de crew die avond aan avond alles in orde maakte voor hem. Daarna was het de beurt aan de band voor een groot applaus. De laatste serie nummers was eigenlijk een soort medley die gestart werd met ‘Golden Slumbers’ gevolgd door ‘Carry That Weight’ en als afsluiter ‘The End’. Bij het laatste nummer pakte McCartney nog even een gitaar om mee te jammen. Maar met ‘The End’ kwam er een eind aan het concert en na een paar buigingen en een ‘thank you Amsterdam’ en ‘de mazzel Mokum’ liepen de heren van het podium af.

Na even gewacht te hebben liepen we richting uitgang inmiddels was het half 12 geweest toen we buiten kwamen en op naar de auto. Dat was nog even zoeken maar toen we die hadden gevonden snel naar huis. Nog even een ‘after concert meal’ bij de grote gele M in Barneveld en toen door naar huis.

Een briljant concert! Dit concert neem een plek in, in mijn persoonlijke top 3 van beste concerten die ik heb gezien. Niet te geloven dat je op je 73ste jaar nog een concert van 2 uur en 3 kwartier geeft. Een mooie mix van Beatles, Wings en solo werk een geweldige band vooral de drummer was een genot om naar te kijken. Het speelplezier spatte van hem af evenals bij de rest van de band. In de dagen na het concert veel Beatles en McCartney geluisterd. Ik weet niet meer in welk kamp ik zou hebben gezeten de Beatles of de Stones. Ik ben alleen ontzettend blij dat ik zowel McCartney als de Stones live heb gezien. Toch de buitencategorie helden in de muziek samen met Springsteen, Dylan en Brian Wilson.

Mocht McCartney nog een keer naar Nederland komen ben ik daar zeker bij!

Setlist:
Eight Days a Week/Save Us/Another Girl/Listen to What the Man Said/Temporary Secretary/Let Me Roll It (with “Foxy Lady” outro)/Paperback Writer/My Valentine/Nineteen Hundred and Eighty-Five/The Long and Winding Road/Maybe I’m Amazed/I’ve Just Seen a Face/We Can Work It Out/Another Day/Hope for the Future/And I Love Her/Blackbird/Give Peace A Chance by the audience/Here Today/New/Queenie Eye/Lady Madonna/All Together Now/Lovely Rita/Eleanor Rigby/Being for the Benefit of Mr. Kite!/Something/Ob-La-Di, Ob-La-Da/Band on the Run/Back in the U.S.S.R./Let It Be/Live and Let Die/Hey Jude//Can’t Buy Me Love/Hi, Hi, Hi/I Saw Her Standing There///Yesterday/Helter Skelter/Golden Slumbers/Carry That Weight/The End

Band:
Paul McCartney – vocals, guitar, bass, piano
Brian Ray – guitar, bass, background vocals
Rusty Anderson – guitar, background vocals
Paul Wickens – keyboards, accordion, background vocals
Abe Laboriel Jr. – drums, percussion, background vocals

Gezien:
Paul McCartney
Out There Tour 2015
07-06-2015. Ziggo Dome, Amsterdam, NL