De beste albums van dit jaar tot de maand juli, in dit blog bespreek ik de nummers 5 tot en met 1. Voor de volledigheid beginnen we met de nummers 10 tot 6.
10 Kenny B – Kenny B
9 Steve Earle & The Dukes – Terraplane
8 Mark Knopfler – Tracker
7 American Aquarium – Wolves
6 John Moreland – High On Tulsa Heat

Nu door met de top 5 van beste platen over de eerste 6 maanden van 2015:

5 Willie Nelson & Merle Haggard – Django And Jimmie
Deze plaat zou zo maar eens de record boeken in kunnen gaan niet omdat de plaat zo goed verkoopt maar omdat dit wel eens de oudste plaat ooit gemaakt is als je de leeftijd van de heren bij elkaar optelt. Willie Nelson 81 jaar (!) en Merle Haggard (78 jaar). De opener van de plaat is direct ook de titeltrack van het album en is een ode aan Django Reinhardt (jazz gitarist) en de vader van de Country muziek Jimmy Rodgers. Maar ook vriend Johnny Cash wordt bezongen op deze plaat. Een leuk weetje is dat Haggard, Johnny Cash voor het eerst ontmoette toen hij in de gevangenis zat en Cash kwam optreden in die gevangenis. Daarnaast staat er ook nog een mooie versie op van Bob Dylan’s ‘Don’t Think Twice It’s Alright’ op. Andere hoogtepunten op dit album zijn ‘Unfair Weather Friend’ de al eerder genoemde ode aan Johnny Cash: ‘Missing ‘Ol Johnny Cash’ en het nummer ‘Swinging Doors’ waarin het kroegleven wordt bezongen. Al met al een erg fijn album met kalm aan country muziek, het wordt nergens spannend maar door de schitterende doorleefde stemmen van Nelson en Haggard blijft de plaat goed overeind, waardoor een plek in de top 5 helemaal terecht is. En Nelson zou Nelson niet zijn als er geen nummer over het roken van wiet op de plaat staat.

4 Brian Wilson – No Pier Pressure
Tof! Dat was het eerste wat ik dacht toen Brian Wilson een nieuwe plaat uit zou brengen. ‘No Pier Pressure’ is een leuke album titel en een verwijzing naar het uiteenvallen van The Beach Boys na hun reünie tour in 2012. De plaat is weer heerlijk melancholisch en ideaal voor zwoele zomeravonden. Op de plaat werkt Wilson samen met een paar gastartiesten zoals Kacey Musgraves en Nate Ruess wat erg leuke nummers oplevert vooral het nummer met Musgraves ‘Guess You Had To Be There’ behoort tot de beste op de plaat. De mooiste nummers zingt Wilson (soms met wat autotune) met zijn oude kompanen Al Jardine en Blondie Chaplin. Zoals ‘Sail Away’ dat veel weg heeft van de Beach Boys klassieker ‘Sloop John B’. Vooral de ballad met Jardine ‘Tell Me Why’ is kippenvel bezorgend. Het nummer ‘Runaway Dancer’ is naar mijn idee het enige mindere nummer. Zelfs van niemendalletjes als ‘Don’t Worry’ weet Wilson nog iets moois te maken. Wilson is de kunst van het maken van een pop plaat met die fijne wall of sound nog steeds niet verleerd. Deze plaat maakt dat je naar Californië en in het bijzonder Los Angeles wil, lopen over het strand bij de Santa Monica Pier, kijkend naar de zonsondergang zittend op het strand en mijmerend over het leven wat is geweest en wat nog voor je ligt.

3 Kacey Musgraves – Pageant Material
Twee jaar na haar doorbraak met ‘Same Trailer Different Park’. Is Musgraves terug met een nieuwe plaat en wat voor één. Al vind ik de hoes verre van mooi en niet echt passend bij de inhoud van de plaat. Maar als je daar door heen kijkt is de plaat weer erg mooi. En een waardige opvolger voor haar Grammy winnende vorige album. Met ‘Pageant Material’ borduurt Musgraves verder op haar vorige album. Met mooie dromerige melodieën en boeiende teksten. Door die teksten zoals in het nummer ‘Biscuits’: ‘Pissin’ in my yard ain’t gonna make yours any greener’, is conservatief Amerika toch wat voorzichtig om haar muziek op de Country radio stations te draaien. Dat vind ik mooi, niet meegaan met de trend in Nashville om alleen maar over bier drinken, auto’s, meisjes en avonden uit liedjes te maken, maar gewoon zingen over het dagelijks leven in Small Town USA. Of over je eigen achtergrond zoals Musgraves doet in ‘Dime Store Cowgirl’. Waarin ze zingt dat ze een foto heeft gemaakt samen met Willie Nelson. Diezelfde Nelson zingt op het eind van de plaat als hiddentrack na het nummer ‘Fine’ nog een duet met Musgraves getiteld ‘Are You Sure’. Ook staan er nu wat meer liedjes over de liefde op zoals ‘Late To The Party’ misschien wel mijn favoriete nummer en het mooie ‘Die Fun’:

They say it’s now or never and all we’re ever gettin’ is older
Before we get to heaven, baby let’s give ‘em hell
We might as well
Cause we don’t know when we’re done
So let’s love hard, live fast, die fun
Die fun
We can’t do it over

En zo is het!

2 Andrew Combs – All These Dreams
Ontdekt door de nummer 3 in mijn lijstje van beste albums van 2015 tot nu toe, Kacey Musgraves. Zij plaatste een linkje op haar Twitter pagina en de tekst dat men dit album toch wel moest gaan beluisteren. Zo gezegd zo gedaan en na de eerste paar seconden van het openingsnummer ‘Rainy Day Song’ was ik om. Schitterende plaat, vol met die typische Nashville sound. Pedalsteel gitaren een schitterende stem, erg fijne teksten en erg mooie instrumentatie. Een mooie Nashvillesound plaat met ook 2 kleine knipogen naar Roy Orbison. Want de titeltrack ‘All These Dreams’ en ‘Long Gone Lately’ hadden zo op platen van Orbison kunnen staan. Van het openingsnummer tot het laatste nummer blijft het album beklijven. Naast de al eerder genoemde soort van odes aan Roy Orbison staan er nog een paar favorieten op zoals ‘Foolin”. Zelfs een niemendalletje als ‘Strange Bird’ met een heuse fluit solo is leuk. Al met al een album die zeker meegaat naar mijn eindejaarslijstje. Alleen al door het aantal draaibeurten waarbij het album geen moment saai wordt.

1 Chris Stapleton – Traveller In Nederland is de plaat nog niet uit, pas begin september, maar dankzij de uitvindingen zoals Spotify en Apple Music heb ik dit album al kapot geluisterd. En ondanks dat ben ik nog steeds niet uitgekeken op dit album. Stapleton is in eerste instantie een liedjesschrijver, zoals er veel van rondlopen in Nashville. Dus ja weer een countryplaat. In plaats van de liedjes te geven aan collega’s maakte hij nu zelf een album. Dat weer door die collega’s goed werd gepromoot zoals Brad Paisley, Miranda Lambert en vele anderen. Een klassieker nu al met nummers over de duivel, liefdesverdriet, whiskey en alleen zijn. In de sfeer van grootheden zoals Waylon Jennings, Johnny Cash en George Jones dat deden. Van diezelfde Jones heeft Stapleton het nummer ‘Tennessee Whiskey’. Is de versie van Jones nog redelijk glad, de versie van Stapleton is erg rauw met blues invloeden. Bij deze plaat kan ik geen enkel slecht nummer aanwijzen. Ik ben heel benieuwd of er in de tweede helft van het jaar nog een plaat komt die deze plaat gaat overtreffen. Zo mooi, zo goed, zo oprecht.

‘Cause I’m a traveller, oh, I’m a traveller
I couldn’t tell you honey, I don’t know
Where I’m going but I’ve got to go
‘Cause every turn reveals some other road
And I’m a traveller, oh, I’m a traveller”

Dat was hem dan de top 10 van de naar mijn mening beste platen tot en met eind juni. Nu ik dit typ zijn er al weer een aantal platen uitgekomen. Zoals de nieuwe plaat van Jason Isbell – Something More Than Free en er komen nog een heleboel mooie platen aan. Zoals van Pat Green, Daniel Romano, The Common Linnets, Stevie Ann en vele vele anderen. En stiekem hoop ik ook nog op een nieuwe plaat van Bruce Springsteen!