Na het prachtige ‘Southeastern’ uit 2013 en ‘Something More Than Free’ uit 2015 komt Isbell dit keer met ‘The Nashville Sound’ en met de toevoeging The 400 Unit op de eerste plek in mijn jaarlijstje. Want na de vorige solo albums is dit weer een echte band plaat. Wel moet er bij gezegd worden dat The 400 Unit ook op de vorige platen al mee speelde. ‘The Nashville Sound’ bestaat voor een deel uit muziek dat zo op zijn vorige twee platen had gekund. Maar er staan ook wat stevigere nummers op vol met elektrische gitaren. Ook op dit album speelt de verkiezing van Donald Trump als President van de Verenigde Staten een grote rol. Het album opent met ‘The Last Of My Kind’, dat zo maar op zijn vorige 2 albums had gepast, maar naarmate het nummer vordert komen de dame en heren van The 400 Unit steeds meer uit hun schulp. Op het tweede nummer van de plaat ‘Cumberland Gap’ horen we de 400 Unit gas geven. Met Isbell die in de huid kruipt van een man die in een mijnstadje woont en boos is op alles en iedereen. Dit nummer doet ook erg denken aan zijn werk voor de Drive-By Truckers met die vervormde gitaar geluiden. ‘White Man’s World’ gaat over de problemen waar niet alleen Amerika op dit moment mee te maken heeft:

“The song discusses my perspective on race and gender. I think its inspiration should be pretty obvious these days. I think my job is to constantly evaluate my role in the human struggle for equality without feeling guilt or shame for things I can’t control”.

Isbell wil zijn dochter beschermen tegen al deze problemen terwijl zijn vrouw Amanda Shires voet aan de grond probeert te krijgen, maar omdat zij een vrouw is wordt haar muziek niet gedraaid door de radiozenders. Amanda Shires laat op het prachtige ‘If We Were Vampires’ van zich horen op dit prachtige liefdes duet.

It’s knowing that this can’t go on forever
Likely one of us will have to spend some days alone
Maybe we’ll get forty years together
But one day I’ll be gone
Or one day you’ll be gone

Een andere favoriet van mij is de eerste single van deze plaat ‘Hope The High Road’ in dit nummer blikt Isbell terug op de uitverkiezing van Donald Trump en de onzekerheid die dat met zich meebracht.

“I want [listeners] to feel encouraged to be vigilant but to still stay classy, for Christ’s sake. If you’re doing too much yelling and too much screaming and acting out of frustration, you’re not effecting change in any positive way.”

Prachtig verwoord! En ook in de liedtekst gaat Isbell daarop door:
I know you’re tired
And you ain’t sleeping well
Uninspired
And likely mad as hell
But wherever you are
I hope the high road leads you home again
To a world you want to live in

We’ll ride the ship down
Dumping buckets overboard
There can’t be more of them than us
There can’t be more

Er zijn er niet meer van hun dan van ons en dat is toch wel een positieve boodschap.

Jason Isbell is een van de beste singer-songwriters van dit moment, misschien wel de beste. Muzikaal is het ook allemaal dik in orde met Dave Cobb als producer en The 400 Unit, die ik in het rijtje schaar met The E Street Band van Springsteen en The Heartbreakers van Tom Petty. Mijn favoriete artiest van 2017 en na twee keer een tweede plek in de jaarlijstjes nu dan de eerste plek en helemaal verdiend! Pracht plaat, pracht vent, pracht band!

Linkjes:
Website: jasonisbell.com
Kopen: iTunes of Platomania.eu
Luisteren: Spotify