In 2015 leverde Andrew Combs met ‘All These Dreams’ een tijdloos album af, nu twee jaar later draai ik deze plaat nog vaak. Met de opvolger ‘Canyons Of My Mind’ heb ik dat minder. Er staan een paar prachtige nummers op, maar over het algemeen valt deze plaat toch wat tegen. Was de vorige plaat nog een mooie jaren ’70 country plaat. ‘Canyons Of My Mind’ laat het country geluid wat los en schuift wat op naar de popmuziek uit de jaren ’70.

Wat wederom overeind blijft is de schitterende stem van Combs, toch wel een van de mooiste van dit moment. Op de plaat maakt Combs, net vader, zich zorgen over de wereld waarin we leven op dit moment. Dan niet het politieke klimaat maar de klimaatverandering. Die hij bezingt in ‘Dirty Rain’.

Flattened static, paved in progress’s name
But what will all our little children say
When the only place to play
Is in the dirty rain

‘Rose Colored Blues’ is het perfecte voorbeeld hoe ik Combs het liefst hoor, mooie gitaar, mooie ritmesectie en een meanderende piano aangevuld met wat strijkers. Dus een nummer dat goed had gepast op zijn vorige plaat uit 2015. In ‘Blood Hunters’ bezingt Combs de menselijke psyche en wat gebeurt er als je in een depressie raakt. Daarnaast na het zien van de videoclip kreeg ik wat flashbacks naar de serie Stranger Things van Netflix. Want een soort gelijk monster duikt op aan het eind van de clip. Eigenlijk had dit nummers zelfs de soundtrack kunnen zijn van de serie.

De plaat ‘Canyons Of My Mind’ haalt niet het niveau van de vorige plaat, nu is de vraag of dat ook kan omdat dit voor mij nog steeds een geweldige plaat is. Ben benieuwd naar de volgende plaat van Andrew Combs.

Linkjes:
Website: andrewcombsmusic.com
Kopen: iTunes of Platomania.eu
Luisteren: Spotify