Pink Floyd’s album ‘The Final Cut’ heb ik de afgelopen week veel gedraaid. Nou ja eigenlijk is het meer het eerste solo album van Roger Waters want de rest van de band wordt bijna niet betrokken bij dit album, de ruzies zijn groot en toch blijft dit na ‘The Wall’ en ‘Darkside Of The Moon’ mijn favoriete Pink Floyd album. Waters borduurt voort op zijn eigen oorlogstrauma’s (opa en vader overleden in respectievelijk WOI en WOII) die op het vorige album ‘The Wall’ uit 1979 werden aangehaald. Afsluiter van ‘The Final Cut’ uit 1983 is de plaat van de week geworden. ‘Two Suns In The Sunset’. Het nummer opent met voorbij rijdende auto’s het klinkt muzikaal gezien allemaal heel relaxed, eind van een werkdag, zomeravond, maar tekstueel is het behoorlijk beladen. De atoombom is gevallen met alle gevolgen van dien.

In my rear view mirror the sun is going down
Sinking behind bridges in the road
And I think of all the good things
That we have left undone
And I suffer premonitions
Confirm suspicions
Of the holocaust to come.

The wire that holds the cork
That keeps the anger in
Gives way
And suddenly it’s day again.
The sun is in the east
Even though the day is done.
Two suns in the sunset
Hmm
Could be the human race is run.

Like the moment when the brakes lock
And you slide towards the big truck
“Oh no!”
“Daddy, Daddy!”
You stretch the frozen moments with your fear.
And you’ll never hear their voices
And you’ll never see their faces
You have no recourse to the law anymore.

And as the windshield melts
My tears evaporate
Leaving only charcoal to defend.
Finally I understand the feelings of the few.
Ashes and diamonds
Foe and friend
We were all equal in the end.

“And now the weather. Tomorrow will be cloudy with scattered showers
Spreading from the east with an expected high of 4000 degrees
Celsius”