Nu ik dit typ woensdag morgen iets voor 10 uur ben ik al weer anderhalf week bezig met stage lopen bij kindertehuis Nos Kasita.
Vorige week maandag hebben we kennisgemaakt met Tante Lottie de oprichtster van dit kindertehuis. Mijn eerste gevoel was goed en dat blijft vaak ook wel hangen bij mij. Maar toen we dinsdag klaar waren met de eerste stage dag. Moest ik toch wel even schakelen. Ik was er al vrij snel achter dat ik hier weinig kan bijleren over verschillende begeleidingsstijlen etc.
Daarnaast heerst er anarchie. De oudste kinderen zijn de baas over de jongere kinderen. Luisteren ze niet dan zit daar een consequentie aan vast. In Nederland wordt je dan op de gang gezet of krijg je een donderpreek. Hier krijg je gewoon een klap voor je kop. En kun je vertrekken naar je slaapkamer. Al is slaapkamer in deze wel een heel ruim begrip. Want alle jongens slapen bij elkaar in een ruimte en alle meisjes slapen bij elkaar in een ruimte.

Ook het samenspelen vinden sommige kinderen erg lastig hierdoor ontstaat er vaak ruzie. De eerste dagen zaten we alle 3 achter de kinderen aan om de ruzies te stoppen. Maar dat werkte niet echt, want vaak lachten ze je gewoon in je gezicht uit als je er wat over zei. Dus hebben wij ook de houding aangenomen van de tantes (zo noemen de kinderen de begeleiders, ik ben meneer). Pas reageren als het echt te gek wordt en dat geeft wel een soort rust. Want in de meeste gevallen lost de ruzie zich van zelf op. Vaak wel met tranen bij een van de 2 partijen. Dat dan weer wel.

De groep kinderen is ook heel divers kijkend naar niveaus zit er van alles tussen van verstandelijk beperkte kinderen tot kinderen met een hoog niveau.
Vooral de kinderen met een beperking trekken mijn aandacht.

Ik ben benieuwd hoe de komende weken zullen gaan op stage. Ook omdat ik dan ga beginnen met mijn beroepsproducten. Maar daarover later meer.

Ook in het kader van onze gezondheid zijn we goed bezig want met de fiets is het van ons huis naar Nos Kasita een dik half uur fietsen. Of het gezond is is een tweede natuurlijk want een degelijk roetfilter op auto’s en vrachtauto’s is eerder uitzondering dan regel.

Afgelopen week hebben we naast stage ook weer een aantal dingen gedaan. Zo zijn we naar de Hermitage Mall geweest. En afgelopen donderdag hebben we ontzettend lekker gegeten bij Zus & Zo. Mocht je ooit in Paramaribo komen dan is dat echt een aanradertje!
Een echte trip zit er voorlopig niet meer in aangezien we te druk zijn met stage.

Morgen (donderdag 25 april) zit ik alweer een maand in het, ondanks de grote regentijd, warme Suriname. De eerste maand is ontzettend snel gegaan. Een maand waarin we ook ontzettend veel van het land al gezien hebben. Van de natuur van de inwoners etc. Had ik al gezegd dat Toyota hier groot is. Volgens mij is 98% van de auto’s hier een Toyota. Waar ik nog niet zo goed tegen kan is het onnodige getoeter. Zelfs als er geen hond (soms letterlijk) op de weg is dan toeteren ze nog. En waarom? Ik zou het graag willen weten.

Op 30 april zijn wij vanaf 5 uur s’morgens te vinden in de Nederlandse Ambassade op steenworp afstand van ons huis. Om daar de troonswisseling te zien. Inclusief oranje tompoucen. Dus dan zijn we er toch een beetje bij.

Meer over de troonswisseling en het gebeuren bij de ambassade in het volgende blog.

Het liedje voor nu is een nummer van The Who – The Kids Are Allright.

Want ondanks hun soms rare buien, zijn de meesten toch gewoon echt leuke kinderen die het geweldig vinden dat wij er zijn. Huiswerk met hun maken, tekenen, spellen doen (hinkelen is groot op Nos Kasita) of gewoon lekker rustig een verhaaltje voorlezen.

Dit blog is zoals beloofd bij het vorige blog ook een heel stuk korter☺