Een boze Springsteen. Dat zou op het nieuwe album te horen zijn. Springsteen is inderdaad boos. De bankiers en de graaiers in Amerika worden even flink op hun plaats gezet. Dit doet Springsteen zoals zo vaak door het oog van de ‘working class’ Amerikaan. Die het door de economische crisis erg zwaar hebben. Zelfs zo zwaar dat men maar besluit te gaan stelen zoals de hoofdpersoon in ‘Easy Money’. Een van mijn hoogtepunten op het album is ‘Jack Of All Trades’. Het volgende couplet is voor mij de kern van het hele album:

“The banker man grows fat, working man grows thin” “It’s all happened before and it’ll happen again”

Na het Seeger Sessions achtige ‘Death To My Hometown’ – inclusief het laden en afschieten van een pistool. Volgt misschien wel een van de treurigste nummers in Springsteen’s oeuvre, ‘This Depression’.

“Baby, I’ve been down, but never this down” “I’ve been lost, but never this lost”

Maar met het nummer ‘Wrecking Ball’ gaat het weer de positieve kant op. Ook al heb je het op dit moment zo zwaar. Die zware tijden gaan weer weg. En als je liefde in je leven hebt – ‘You’ve Got It’- gaat het nog iets makkelijker. Dan een van de meest opmerkelijkste nummers ‘Rocky Ground’. Je houdt ervan of je vind het niets. Ik vind het een goed nummer, een van de besten op de cd. De rap die er in zit stoort mij niet maar vind ik een mooie toevoeging aan het nummer. Dan volgt het absolute hoogtepunt van de cd. ‘Land Of Hope And Dreams’. Eerst een mooie soulstem, dan komt de mandoline erbij, een drumloopje en dan ineens knalt de E Street Band door je speakers. Vooral het aanzwengelende orgel vind ik geweldig. De sax solo van ‘The Big Man’, Clarence Clemons, maakt het helemaal af.
Als afsluiter van de plaat volgt ‘We Are Alive’ een nummer over de dood maar met opgewekte muziek. Dit nummer doet mij op muzikaal gebied erg denken aan ‘Ring Of Fire’ van Johnny Cash. Mede door de trompet van Curt Ramm.

Op de deluxe versie van de plaat staan nog twee extra nummers. ‘Swallowed Up (In the Belly of the Whale)’ een erg donker nummer, dat mij doet denken aan het album ‘Nebraska’. Tijdens de laatste concerten was ‘American Land’ altijd een vrolijke afsluiter, zo ook op deze plaat. Al is het nummer wel iets meer in de stijl gegoten van dit album.
Als ik dit album vergelijk met de ‘Brendan O’Brien albums’ klinkt dit album, dat geproduceerd is door Ron Aniello, erg fris en helder. Terwijl de producties van O’Brien naar mijn mening soms wat zompig klonken. Al met al vind ik het een erg goede plaat geworden. Goede muziek, sterke teksten, een plaat met een boodschap en een kritische kijk op de huidige economische situatie in de Verenigde Staten. Een van de beste Springsteen platen van het nieuwe millennium. ‘The Rising’ en ‘Magic’ schaal ik persoonlijk nog iets hoger in.