Een nieuwe Pearl Jam, altijd goed in mijn opinie. Al vonden de meeste mensen dit album wat te soft voor Pearl Jams doen. Misschien schept Pearl Jam die verwachting ook zelf wel afgaande op de eerste 3 nummers waarin vol gas wordt gegeven door Eddie Vedder en zijn mannen. Het vierde nummer ‘Sirens’ is een van mijn favorieten van deze plaat. Een mooie ballad die een beetje lijkt voort te kabbelen maar tegen het einde wordt de akoestische gitaar omgewisseld door een elektrische variant. Wat het nummer weer nieuw leven in blaast om het maar zo te zeggen. Een andere favoriet is het groovende ‘Let The Records Play’. Het nummer ‘Sleeping By Myself’ dat Vedder al eerder opnam voor zijn solo project ‘Ukulele Songs’ uit 2011 hoort ook bij mijn favoriete nummers van deze plaat. Het begin van de plaat was stormachtig en op het laatst keert de rust terug. Eigenlijk een perfecte samenvatting van Pearl Jams disocgrafie. Waar hun debuutplaat ‘Ten’ een echt grunge album was van boze jongens, is Pearl Jam de laatste jaren volwassen geworden. De boosheid is er nog wel maar er is ook tijd voor bezinning. Een van de beste albums die Pearl Jam heeft gemaakt sinds ze zijn begonnen, misschien zelfs wel de beste.