Op 27 maart 2020 was er ineens een nieuw nummer getiteld: ‘Murder Most Foul’ van de imiddels 79 jarige, levende legende Bob Dylan. Een bijna zeventien minuten durend epos over de moord op John F. Kennedy in Dallas op 22 november 1963. Vanuit dat startpunt leid Dylan ons langs een Verenigde Staten in verval. Maar ook dat er verlossing is in de muziek. In het nummer benoemd hij een aantal artiesten en bands zoals The Beatles, The Who, Don Henley, Glenn Frey, Warren Zevon en Stevie Nicks om er een aantal te noemen. Na de release en de reacties op dit nummer maakte Dylan een paar weken later bekend dat er een nieuw album aan zat te komen dat de titel ‘Rough And Rowdy Ways’ mee kreeg. Voor het eerst sinds ‘Tempest’ uit 2012 verscheen er een album met nieuw eigen geschreven werk. De plaat opent met ‘I Contain Multitudes’ een rustige opener maar er is ook ruimte voor wat ‘ruiger’ werk zoals het mooie ‘Goodbye Jimmy Reed’. Naast ‘Murder Most Foul’ is het hoogtepunt voor mij het nummer ‘Key West (Philosopher Pirate)’ over een outlaw die naar de Florida Keys is gevlucht, in het negen minuten durende nummer blikt deze outlaw terug op zijn leven. Dit alles omlijst met een wat melancholische accordeon. Prachtig!

‘Rough And Rowdy Ways’ is een met momenten wat eentonig album want op muzikaal gebied lijken de nummers wel wat op elkaar. Maar ja dan blijft het toch Dylan die de liedjes zingt met zijn kenmerkende stem die op deze plaat opvallend goed klinkt. En in tijdens van het wat treurige weer is dit een ideale plaat om te beluisteren en je in te verliezen. Prachtig!